ကုိယ္႔ဘဝကုိယ္ေဆာက္တာပဲ

ဘယ္သူ႔အတြက္ ထစ္ခ်ဳန္းျပရအုံးမွာလဲ

သူလုိကုိယ္လုိပြင္႔ျပဖုိ႔ပဲ

အဖူးဘဝတည္းက အခ်ဳိးခံလုိက္ရတာ

နာ . . . . . . . . . .  တယ္ ။

ရုိးရုိးစင္းစင္းပြင္႔ခဲ႔တာပါ

အဲဒီအၾကည္႔မွာ

ဆူးပါသြားတာေတာ႔

သူတုိ႔ အခူးမတက္လုိ႔ေနမွာေပါ႔  ။

ေကာင္းကင္လုိမ်က္ႏွာနဲ႔လူေတြ

အျပဳံးေတြေဖာေဖာသီသီနဲ႔

သူတုိ႔ငုံ႔ၾကည္႔ဖုိ႔ပဲ

ငါ႔ေျမကနိမ္႔ေပးရအုံးမယ္ ။

စိတ္ဓာတ္ေတြ အဖတ္လုိက္

ကြာက်ျပန္ျပီ . . . အေမ

သူတုိ႔တက္ဖုိ႔ ကြ်န္ေတာ္က အနင္းခံရအုံးမယ္တဲ႔

ဟုိတုန္းကလုိပဲ . . .

ယဥ္ေက်းလိမၼာစြာ ပန္းပြင္႔ရအုံးမယ္တဲ႔လား ။

ကဲ . . . လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လုိက္ရေအာင္

ပန္းပြင္႔လုိမ်က္ႏွာမ်ဳိးနဲ႔

ဘူတာရယ္ . . .  အိမ္အိုရယ္

အဲဒီေန႔မွာပဲ ကြ်န္ေတာ္ျမဳိ႕ကုိ ေက်ာခုိင္းခဲ႔တယ္ ။

ကြ်န္ေတာ္ ထူထူထဲထဲပဲ

ဘဝကုိ စိန္ေခၚခ်င္ျပီ . . .  အေမ ။   ။

နတ္သမီး