ေနရစ္ေတာ႔
မစံပယ္ေရ
ဘ၀နယ္တစ္ေကြ႔
ခဏငယ္ေတြ႔ခဲ႔ရတဲ႔
“မစံပယ္” ဆိုတဲ႔
ပန္းကေလးတစ္ပြင့္ေရ ..။

ေန႔ဆိုတာ
“ေန” ႐ွိမွ တင့္တယ္ပါသတဲ႔
ညဆိုတာလည္း
ေငြေရာင္လမင္း ထိန္ထိန္လင္းမွ
တင့္တယ္ပါသတဲ႔
မင္းရဲ႕ဘ၀
ေန႔ .. ည အသေခ်ၤ
တာရာေႁခြရံ လမင္းစံျမန္း
ေနေရာင္ဖ်န္းပက္
ေ႐ႊေရာင္လႊမ္းယွက္ လင္းပါေစ..။

ဘ၀မွာ
ကဗ်ာေတြကို ငါခ်စ္ခဲ႔သလို
မင္းကိုလည္း
ကဗ်ာအျဖစ္နဲ႔သာ
ငါ .. ခ်စ္ပါရေစ မစံပယ္။

“ျမ” ဆိုတာ စိမ္း
“စံပယ္” ဆိုတာ ရနံ႔ပန္း
“လိႈင္” ဆိုတာ ေပါႂကြယ္လွ်မ္း
သင္းပ်ံ႕တဲ႔ စိမ္းျမမႈေတြ
ေပါမ်ားႀကိဳင္လိႈင္ေနတဲ႔
“မစံပယ္” ဆိုတဲ႔ ေကာင္မေလးေရ
မင္းဟာ..
ငါမနမ္းရက္တဲ႔
စံပယ္ပန္းေလး တစ္ခက္ပါကြယ္..။

စံပယ္ဆိုတာ
အဆင္းလွတယ္
ရနံ႔သင္းတယ္
ျဖဴစင္တယ္
စံပယ္ဆိုတာ
ႏူးညံ့ေပ်ာ႔ေပ်ာင္းေပမဲ႔
“ခေရ” ပန္းလို
ေလသရမ္း႐ုံနဲ႔
ေႂကြတဲ႔လမ္းကို မေ႐ြးခ်ယ္
အညႇာမလြယ္ဘူးေပါ႔ မစံပယ္..။

ေလေျပအလႈပ္ လႈိင္းလိုပုတ္တိုင္း
သူ႔အပင္အုပ္အုပ္ေလးမွာ
သူ႔အကိုင္းနဲ႔သူ
သူ႔အညႇာနဲ႔သူ
ျဖဴျဖဴစင္စင္ လူျမင္ေအာင္ျပ
သင္းပ်ံ႕လွပဆဲပါ .. မစံပယ္။

စံပယ္ဆိုတာ..
ႏွင္းဆီပန္းလို မာန္ေထာင္မႂကြ
စူးျမျမေတြနဲ႔
အခူးရမခက္ေပမဲ႔
သူ႔အညႇာသူတြယ္
သူ႔နယ္သူခ်စ္
သူ႔ခိုင္မာမႈနဲ႔သူ
တလူလူလြင့္
ျဖဴစင္သင္းပ်ံ႕စြာ
ပြင့္ေနတာပါ..မစံပယ္။

စံပယ္ဆိုတာ..
မဥၨဴသကနတ္ပန္းလို
ဘံုနန္းစံပန္း မဟုတ္ေပမဲ႔
သူ႔ဘ၀င္..သူျမႇင့္
သူ႔အသြင္..သူတင့္
ျဖဴစင္၀င့္ထည္
သူ႔ဘ၀သူခင္တြယ္တဲ႔
ပန္းျမတ္ႏြယ္၀င္ ေ႐ႊသဇင္လို
ဂုဏ္တင္လ်က္ပါ မစံပယ္..။

စံပယ္ဆိုတာ..
အေလ႔က်ခ်ံဳပုတ္
ဆူး႐ံု႐ႈပ္ေထြး၊ လမ္းနံေဘးမွာ
အေျပးအလႊား ပြင့္ဖူးတဲ႔
မေလးစားစရာ အညံ့ပန္းေတာ႔
မဟုတ္ပါဘူး..မစံပယ္။

ပန္းဆိုတာ
နန္းလိုၾကတာ
ဓမၼတာပါ ..မစံပယ္
အနမ္းခံပန္းေတြၾကားမွာ
အနင္းခံပန္း မျဖစ္ရေအာင္
ကိုယ္႔ဘ၀ကိုယ္..ထူေထာင္ၿပီး
ေနေရာင္ျခည္ကို
ရဲရင့္စြာ ေငးၾကည့္စမ္းပါ မစံပယ္..။

ေနျပင္းတိုင္း စံပယ္မႏြမ္း
ေလျပင္းတိုင္း စံပယ္မေႂကြ
ေလေျပမွာ ရနံ႔သင္း
ေျမေပၚမွာ အညႇာခိုင္
ထိကိုင္မိ႐ံုနဲ႔
သတိယိုင္အညႇာက်ိဳးရင္
အဲဒါ..
စံပယ္အမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး..မစံပယ္။

စံပယ္ကိုေငြေရာင္တင္
စံပယ္ပင္ကို ေ႐ႊေရာင္ဆိုး
စံပယ္အမ်ိဳးကို ေ႐ႊနဲ႔ပက္ရင္
ငါျမတ္ႏိုးတဲ႔
စံပယ္ပင္ေလး..
ေနေရာင္ေၾကာင့္မႏြမ္းဘဲ
ေ႐ႊေရာင္ေၾကာင့္ ႏြမ္းရဲသြားမွာ
ငါ..အစိုးရိမ္ဆံုးပါ မစံပယ္။

အနမ္းအေမွာင္ေတြၾကားက
မစံပယ္ကို
(ေဟာဒီ..
အလြမ္းတစ္ေထာင္က)
က်မ္းတစ္ေထာင္ဖြဲ႔မထားေပမဲ႔
စံပယ္ကို ေမာ္ကြန္းတင္
စံပယ္ကိုဦးညႊတ္ခ်င္တဲ႔
ငါ႔သံေယာဇဥ္ထုထည္ကို
ႏုနယ္တဲ႔ ပြင့္ဖတ္ေတြၾကားက
ေမးဖ်ားေလးေထာက္ၿပီး
တစ္ခ်က္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္
ေငးၾကည့္ပါလား..မစံပယ္။

ပန္းေပါင္းစံုတဲ႔
ရနံ႔ေတာထဲမွာ
စံပယ္တစ္ငံုဖူး
စံပယ္တစ္ဖူးပြင့္
စံပယ္တစ္ပြင့္သင္း
စံပယ္တစ္ပင္လန္းဖို႔အတြက္
လံုၿခံဳတဲ႔တစ္ေနရာ
ေဟာဒီ..ေျမကမၻာေပၚ
ေဖြ႐ွာတူးေဖာ္ၿပီးၿပီလား..မစံပယ္။

စံပယ္ဆိုတာ
ကုမုျဒာပန္းလို
လ,ေရာင္ျဖန္းမွ ပြင့္လန္းရတဲ႔
ပန္းပြင့္မ်ိဳး မဟုတ္ေပမဲ႔
လ,ေရာင္ဖ်န္းဖ်န္း၊ မဖ်န္းဖ်န္း
လ,ေရာင္ဆန္းဆန္း၊ မဆန္းဆန္း
ည,ဆိုတဲ႔ အေမွာင္လမ္းမွာ
ပန္းဆိုတဲ႔ စံပယ္ျဖဴေဖြး
ဘာကိုေတြးလို႔
ပူေဆြးေနရမွာလည္း ..မစံပယ္။

အေမွာင္မွာ
လ,မသာ႐ုံနဲ႔
ျမလႊာ႐ုံ
ၿခံဳငံုတဲ႔ စံပယ္ျဖဴေဖြး
ညစ္ေထးသြားေရာလား မစံပယ္။

ေမွာင္သြားလို႔ မည္းတဲ႔အထဲမွာ
အျဖဴေရာင္ မစံပယ္ေလး
ျဖဴေဖြးေနဖို႔သာ
အေရးႀကီးတာပါ မစံပယ္။

အေမွာင္က
အေမွာင္အလုပ္ကို လုပ္လိမ္႔မယ္
အလင္းက
အလင္းအလုပ္ကို လုပ္လိမ္႔မယ္
ေမွာင္ေမွာင္လင္းလင္း
ေျမတလင္းမွာ
စံပယ္ရနံ႔ သင္းပ်ံ႕ဖို႔သာ
လိုလားတာပါ မစံပယ္။

အလင္းေရာင္႐ွိမွ
အျဖဴအမည္း
သဲကြဲတတ္တာ မွန္ပါတယ္
ဒါေပမဲ႔..မစံပယ္
အလင္းေရာင္မ႐ွိလို႔
ေမွာင္ေန႐ုံနဲ႔
အျဖဴက အေရာင္ေျပာင္းၿပီး
အေမွာင္ရဲ႕ အရိပ္
မည္းခ်ိပ္ခ်ိပ္ကေလးအျဖစ္
ညစ္ေထးသြားတတ္သလား မစံပယ္။

အေမွာင္ေၾကာင့္
အျဖဴဟာ
အေရာင္ေျပာင္းမသြားပါဘူး
အလင္းေၾကာင့္
အမည္းဟာ
ျဖဴမသြားပါဘူး
အျဖဴက အျဖဴ
အမည္းက အမည္း
သဲကြဲဖို႔က
အေမွာင္ထဲမွာ
ျဖဴရဲဖို႔သာ
လိုအပ္တာပါ မစံပယ္။

အေမွာင္အလင္း
မသန္႔႐ွင္းရင္ေတာင္
စံပယ္ရနံ႔ သင္းသန္႔သန္႔ေလး
ပ်ံ႕ေမႊးေနၿမဲပါ မစံပယ္ ။

အလင္းေရာင္ေၾကာင့္
အျဖဴေရာင္ စံပယ္ေဖြးေလး
ပိုမိုၿပီး အေရာင္ေျပးသြားတာလည္း
သဘာ၀ပါပဲ မစံပယ္။

အလင္းမဲ႔တဲ႔ တစ္ခဏ
ညအေမွာင္ဖံုးသြားတာနဲ႔
ဘ၀တစ္ေဆာင္လံုး
ပ်က္ျပဳန္းသြားတာ
သဘာ၀မက်ပါဘူး မစံပယ္။

အေမွာင္ထဲမွာ..ရဲရဲျဖဴၿပီး
အလင္းထဲမွာ..ၿမဲၿမဲေမႊးဖို႔
အညႇာမယိုင္ အပင္မယိမ္းဘဲ
(ကိုယ္႔ကိုယ္ကို) ခ်ဳပ္ထိန္းမွသာ
သဘာ၀က်ပါတယ္ မစံပယ္။

အေမွာင္ထဲမွာ မေနရဲလို႔
တံခ်ဴေခၚရာ အလင္းတိုက္ထဲ
ေခါင္းငိုက္လိုက္ပါသြားၾကတဲ႔
ဧည့္နန္းစံ ပန္းေတြထဲမွာ
စံပယ္ပန္းကုန္း
အေမႊးဆံုးေလးေတြ
မပါ၀င္ပါေစနဲ႔ ..မစံပယ္။

ပန္းဆိုတာကေတာ႔
(တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ)
ႏြမ္းရစၿမဲပါ မစံပယ္
သူ႔အပင္ သူ႔အခက္
သူ႔အလက္ သူ႔အညႇာမွာ
သူ႔ဘာသာေနရင္း
သူ႔ဘာသာ ႏြမ္းေႂကြသြားတာ
၀မ္းနည္းစရာမဟုတ္ပါဘူး မစံပယ္။

ေေလာကသဘာ၀
အနိစၥမို႔
ဖူးရာမွငံု၊ ငံုရာမွ..ပြင့္
ပြင့္ေနစဥ္လန္း၊ လန္းရာမွ..ႏြမ္း
ႏြမ္းရာမွညိႇဳး၊ ညိႇဳးရာမွ..ေႂကြ
ေႂကြရာမွေျခာက္
ၿပီးေပ်ာက္သြားတာ
ေျဖသာစရာပါ..မစံပယ္။

ပန္းဆိုတာကလည္း
အခူးခံရဖို႔
ပြင့္လာၾကသလိုပါပဲ
ခူးရက္လို႔ ..ခူးခဲ႔ၾကတဲ႔
ခူးလက္ေတြေနာက္
ေရာက္သြားခဲ႔ၾကရင္လည္း
ျမင့္ျမတ္တဲ႔..ပန္းခူးလက္
ယုယတဲ႔..ပန္းခူးလက္ထဲက
ထည္၀ါတဲ႔ ဘံုနန္းေပၚမွာ
သင့္ေလ်ာ္သလို
ေပ်ာ္ေစခ်င္ပါတယ္..မစံပယ္။

ပန္းခူးလက္နဲ႔
ပန္းေျခြလက္
ခြဲျခားရမခက္ေစဖို႔
ပန္းသက္႐ွည္ ကိုယ္ပိုင္အလင္းကို
အစဥ္အၿမဲ
ထြန္းေတာက္ရဲပါေစ..မစံပယ္။

အလင္းေရာင္မႈန္ပ်ပ်ဆိုတာ
အေမွာင္ပါပဲ ..မစံပယ္။
အလင္းမိွန္မိွန္
မ၀င္းထိန္သလို
စံပယ္ပြင့္လႊာ
သူ႔ညႇာတံေလး
တြန္႔လိမ္ေကြးေကာက္ ႏြမ္းေျခာက္သြားမွာ
စိုးရိမ္တာပါ ..မစံပယ္။

(၂၁) ရာစုရဲ႕
မႈန္ပ်ပ်အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ
ယမကာအနံ႔
စူး႐ွ႐ွေတြရဲ႕ ၾကားမွာ
အလိုရမၼက္ဖုံး
ရီေ၀ေ၀ မ်က္လံုးေတြရဲ႕ နံေဘးမွာ
အမွားျပင္ဆင္ဖို႔ခက္
ျမင္ျမင္ခ်င္း ႏွစ္သက္တတ္တဲ႔
ပန္းခ်ိဳးလက္ေတြရဲ႕
နယ္ခ်ဲ႕ မႈတလင္းမွာ
“မစံပယ္”
သီဆိုတဲ႔ သီခ်င္း
ဘယ္သူက
နားသြင္းမွာတဲ႔လဲ..မစံပယ္။

“ဂီတ” ဆိုတာ
ဘ၀ရဲ႕ အလကၤကာ
“သီခ်င္း” ဆိုတာ
ဘ၀ရဲ႕ ေ၀ဒနာ
ထိုေ၀ဒနာ
ေျပရာေျပေၾကာင္း
ေတာင္းဆိုနားဆင္ေနတဲ႔
က်ားဘုရင္
သခင္မ်က္လံုးေတြရဲ႕
ရီေ၀ေ၀ မ်က္လံုးေတြၾကားမွာ
တကယ္ခံစားတတ္တဲ႔
အႏုပညာ ခ်စ္ျခင္းတရား
႐ွိတတ္ၾကလို႔လား မစံပယ္။

က်ားေတြ
သီခ်င္းမႀကိဳက္တတ္ၾကသလို
ပန္းေတြကလည္း
အရက္မႀကိဳက္တတ္ၾကပါဘူး။

ဒါေပမဲ႔..မစံပယ္ေရ
က်ားနဲ႔သီခ်င္း
ပန္းနဲ႔အရက္
ေရာယွက္တြယ္ငင္
ျမင္ျမင္သမွ်
ရင္မွလိႈက္ဖို၊ မ်က္ရည္ၿပိဳက်
ငါခ်စ္ရတဲ႔
စံပယ္ေဖြးေဖြးေလးအေပၚ
ေ႐ႊေရာင္ေငြေရာင္ေတြ
ျဖတ္သန္းေက်ာ္လႊားသြားၿပီဆိုတာ
ပြင့္လႊာေပၚမွာ..ေျခရာတစ္ခ်ိဳ႕က
ေျပာျပေနသလိုပါပဲ..မစံပယ္။

“စံပယ္” ဆိုတဲ႔
ပန္းပြင့္ေလးကို
ေနေရာင္ျခည္ေနာက္ခံနဲ႔
ေငးၾကည့္ခ်င္လို႔
ရန္ကုန္ျမစ္ကမ္းနံေဘးက
ဆည္းဆာေရာင္ ေလေျပညင္းအၾကားမွာ
မင္းကို..
ငါ..
ေစာင့္စားခဲ႔တာပါ မစံပယ္။

ရန္ကုန္နဲ႔ ဒလအကူး
မ်က္လံုးေတြ မူးေစေလာက္တဲ႔
လူဦးေရ မ်ားစြာအၾကားကို
မင္း..
ေငးၾကည့္ဖူးပါသလား မစံပယ္။

႐ံုးတက္သူက ႐ံုးအျပန္
ေက်ာင္းတက္သူက ေက်ာင္းအျပန္
အလုပ္ဆင္းသူက အလုပ္အျပန္
ေစ်းေရာင္းသူက ေစ်းေရာင္းအျပန္
ျမစ္ကူးတဲ႔ “ဇက္” ေပၚက
အိမ္အျပန္ေခၽြးစက္ေတြရဲ႕ ..အနံ႔ဟာ
စံပယ္ရနံ႔ေလာက္ မသင္းပ်ံ႕ေပမဲ႔
သူတို႔ရဲ႕ ေခၽြးစက္တန္ဖိုး
မင္း..
ျမတ္ႏိုးဖူးပါသလား မစံပယ္။

စက္႐ုံက အလုပ္သမ
ပန္းရံသယ္တဲ႔ အလုပ္သမ
ေစ်းေရာင္းျပန္လာတဲ႔ ေစ်းသည္မတို႔ရဲ႕
သနပ္ခါး ပါးကြက္ၾကား
ေခၽြးစက္ေတြေၾကာင့္
ပ်က္ျပယ္သြားရေပမဲ႔
သူတို႔ရဲ႕ အိမ္အျပန္
အဖိုးတန္ပါတယ္ မစံပယ္။

အလုပ္သမတို႔ရဲ႕ အိမ္အျပန္
ဆင္းရဲသူတို႔ရဲ႕ အိမ္အျပန္
ေခၽြးစက္တို႔ရဲ႕ အားမာန္ဟာ
ရန္ကုန္ျမစ္ေရကိုေတာင္
လွ်ံတက္သြားေလာက္ပါတယ္ မစံပယ္။

ေနရာင္ျခည္က ေမွးေမွးမွိန္
သနပ္ခါးရနံ႔
ေခၽြးစက္ရနံ႔တို႔ရဲ႕
အိမ္ျပန္ခ်ိန္က်မွ
မစံပယ္ အိပ္ရာထ
မိတ္ကပ္အေရာင္
ေဖာင္းႂကြႂကြနဲ႔
ညမွာ အလုပ္ဆင္း
ညမွာ သီခ်င္းဆိုဖို႔
အေမကို ႏႈတ္ဆက္
အေဖကို ႏႈတ္ဆက္
ေမာင္ႏွမေတြကို ႏႈတ္ဆက္
ညီမ၀မ္းကြဲရဲ႕ လက္ကိုဆြဲၿပီး
“ည” ကို ရဲရဲရင့္ရင့္
ဖြင့္လွစ္ခဲ႔တာ
အဲဒါ..
ကဗ်ာဆန္ပါ႔မလား.. မစံပယ္။

ဘ၀မွာ
“ကဗ်ာ” ေတြကို ငါခ်စ္ခဲ႔သလို
မင္းကိုလည္း
ကဗ်ာအျဖစ္နဲ႔သာ
ငါ..ခ်စ္ပါရေစ..။

အနမ္းဆိုတာ
ႏူးညံ့တဲ႔ ေပးအပ္မႈပါ မစံပယ္။

မင္းရဲ႕ ..ဆံဖ်ား
မင္းရဲ႕ ..ပါးျပင္
မင္းရဲ႕ ..ရင္ခြင္
မင္းရဲ႕ .. လည္ရစ္
မင္းရဲ႕ .. ႏႈတ္ခမ္း
မင္းရဲ႕ .. နဖူး
မင္းရဲ႕ .. လက္ေခ်င္းသြယ္
မင္းရဲ႕ .. လက္ဖမိုး
မင္းရဲ႕ .. မ်က္၀န္း
မင္းရဲ႕ .. မ်က္ေတာင္
အားလံုးကို ေကြ႕ေ႐ွာင္ၿပီး
ငါ႔ရဲ႕ အနမ္းလိပ္ျပာတစ္ေကာင္
ဘယ္ေသာင္မွာ..
နားခိုရမွာလဲ မစံပယ္။

ေလေပြရစ္ေနတဲ႔
အနမ္းျမစ္ေၾကာတစ္ေလွ်ာက္
ဒဏ္ရာရ ေလွငယ္ေတြ
ဘယ္ႏွစင္းေလာက္
တိမ္းေမွာက္ၿပီးၿပီလဲ မစံပယ္။

မစံပယ္ေရ..
လိပ္ျပာ ပိတုန္း
ပန္း၀တ္ရည္ သံုးစြဲတာ
သဘာ၀တရားပါ။

ပန္းပြင့္တစ္ပြင့္တည္းကို
၀ိုင္းအံုရစ္၀ဲေနတာလည္း
သဘာ၀တရားပါပဲ။

ပန္းပြင့္ဖတ္ေပၚ
ခို..နားေပ်ာ္ ေျခရာေတြလည္း
၀င္လာမဆဲ
တသဲသဲပါလား မစံပယ္။

ပြင့္လႊာပြင့္ဖတ္
ညႇာတံရဲ႕ အစပ္မွာ
ပ်ားပန္းခပ္ခဲ႔တဲ႔
ေျခရာအေဟာင္းေတြေၾကာင့္
အားလံုးနဲ႔
ကင္းလြတ္တဲ႔ေနရာတစ္ခု
ငါ႔ကို..
႐ွာေဖြခြင့္ျပဳပါ မစံပယ္။

ပ်ား..ပိတုန္း..လိပ္ျပာ
အားလံုးဟာ
ပန္းတစ္ပြင့္ရဲ႕
ပြင့္ဖတ္ေပၚမွာသာ
၀တ္ရည္ငံုရင္း
ေပ်ာ္ပါးတတ္ၾကတာပါ။

သူတို႔ရဲ႕ ေျခရာ
ကင္းလြတ္ရာ ေနရာကေတာ႔
ေျမထဲမွာ နစ္ေနတဲ႔
ပန္းတစ္ပြင့္ရဲ႕
အျမစ္ေတြပါပဲ ..မစံပယ္။

ငါ႔လိပ္ျပာတစ္ေကာင္
စံပယ္ပင္ေျခထဲကို ငုပ္လွ်ိဳးၿပီး
ေျခရာေတြ ကင္းလြတ္ရာကို
႐ွာေဖြေတြ႕႐ွိခဲပါၿပီ။

အို..မစံပယ္
မင္းရဲ႕ ဆံဖ်ား၊ ပါးျပင္
မင္းရဲ႕ ရင္ခြင္၊ လည္ရစ္
မင္းရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္း၊ နဖူး
မင္းရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းသြယ္၊ လက္ဖမိုး
မင္းရဲ႕ မ်က္၀န္း၊မ်က္ေတာင္
အားလံုးကိုေကြ႕ေ႐ွာင္ၿပီး
ငါ႔ရဲ႕ အနမ္းလိပ္ျပာတစ္ေကာင္
မင္းရဲ႕ ေျခခံုျဖဴျဖဴေလးေပၚမွာ
(စံပယ္ပြင့္ဖတ္ေလးေပၚ
နားခိုေနတဲ႔ လိပ္ျပာတစ္ေကာင္လို)
ခိုနားအိပ္ေပ်ာ္ေနပါတယ္ မစံပယ္။

မင္းရဲ႕ ေျခခံုျဖဴႏုႏုေလးဟာ
ငါ႔အတြက္
စံပယ္ပြင့္ဖတ္ေလးေတြပါပဲ။

မင္းရဲ႕ ေျခခံုျဖဴႏုႏုေလးေပၚက
ေမႊးညင္းလွလွေလးေတြဟာလည္း
ငါ႔အတြက္
၀တ္မႈံေငြေရာင္ေလးပါပဲ။

အဲဒီ..
ေျခခံုျဖဴႏုႏုေလးအေပၚ
ငါ႔အနမ္းလိပ္ျပာေလးေတြ
လြတ္လပ္စြာ
ေပ်ာ္ပါး၀ဲပ်ံပါရေစ..မစံပယ္။

အဲဒီေနရာေလးဟာ
ရနံ႕ဆိုးေတြနဲ႔ ကင္းလြတ္တယ္
ပ်ား၊ ပိတုန္းတို႔ရဲ႕
အေတာင္ပံခတ္သံနဲ႔ ကင္းေ၀းတယ္
အဲဒါေၾကာင့္
ငါရင္ေအးရပါတယ္ မစံပယ္။

ေနရစ္ခဲ႔ပါ မစံပယ္
ေနရစ္ခဲ႔ပါ မစံပယ္..
အေမွာင္ထဲမွာ၊ မင္း..မေပ်ာ္ပိုက္ေပမဲ႔
အေမွာင္အမိုက္ထဲက
ေရႊေရာင္ေငြေရာင္ ပယင္းေရာင္
ဖိတ္ဖိတ္လွ်ံလွ်ံေတြဟာ
မင္းတို႔စိတ္ေတြကို အလင္းျပန္
မိသားစုရဲ႕ ထမင္းပန္းကန္ေတြကို
ထိမွန္ခဲ႔ၿပီမဟုတ္လား မစံပယ္။

ဒလ သေဘၤာဆိပ္က
ရန္ကုန္ျမစ္ကမ္းနံေဘးမွာ
မင္းရဲ႕ေျခဖမိုးေလးကို
ငါေငးၾကည့္ေနမိတာ
မင္းမွတ္မိမွာပါ မစံပယ္။

မင္းရဲ႕ ခႏၶာတစ္ခုလံုးမွာ
အဲဒီေနရာသာ
အသန္႔႐ွင္းဆံုးပါလို႔
ငါ..ယူဆျမတ္ႏိုးရင္
မင္း..
အျပစ္တင္ခ်င္ပါသလား မစံပယ္။

ကားလွလွေလးတစ္စီးေပၚက
မင္းဆင္းသက္လာတာကို ျမင္ရတိုင္း
စံပယ္႐ိုင္းေလးတစ္ပြင့္
ေလလြင့္ၿပီး ျပဳတ္က်လာတယ္လို႔
ငါ.. ေတြးျမင္မိပါတယ္။

စံပယ္ဆိုတာ
မ႐ိုင္းရဘူး.. မစံပယ္
စံပယ္ဆိုတာ
မၾကမ္းရဘူး.. မစံပယ္
စံပယ္ဆိုတာ
အညႇာမလြယ္ပါဘူး
သူ႔ခြန္အားနဲ႔ သူ႔အညႇာ
ဂေဟဆက္ထားတာပါ မစံပယ္။

ေရႊလက္နဲ႔ေခၚလည္းမသြား
ေငြလက္နဲ႔ ေခၚလည္းမသြား
ျမသားေရာင္ ကတၱီပါၾကားမွာ
ကိုယ္႔အင္အားနဲ႔ကိုယ္
ႏုပ်ိဳျဖဴစင္မႈကို ၿခံဳၿပီး
ကိုယ္႔ကိုယ္ကို..
ယံုၾကည္မႈ အျပည့္ထားရင္း
ပြင့္သြားခဲ႔ၾကတဲ႔ စံပယ္ေတြရဲ႕ ရနံ႔
ေဟာဒီျမန္မာျပည္မွာ
သင္းပ်ံ႕ေနဆဲပါ မစံပယ္။

တစ္ဦးတစ္ေယာက္နဲ႔
ရန္ျဖစ္ေတာ႔မဲ႔အခါ
စံပယ္ဆိုတဲ႔
သဘာ၀နဲ႔ ညီေအာင္
ႏူးညံ့ျဖဴစင္တဲ႔
ခြင့္လႊတ္စိတ္ကို ေမြးဖို႔
ငါ..အႀကံေပးတုန္းက
မ်က္လံုးေလးေမွးမွိတ္ၿပီး
ေဒါသစိတ္ကို
ႀကိတ္မိွတ္ေျဖေလ်ာ႔ခဲ႔တဲ႔
မင္းရဲမ်က္ႏွာ ၀င္းပပေလးကို
ေငးၾကည့္ရင္း
ငါ.. ေလးစားခဲ႔ရသူပါ..မစံပယ္။

အလင္းေရာင္မပီျပင္တဲ႔
ပ်ား၊ ပိတုန္း သံစဥ္ေတြၾကားမွာ
အႏၲာရာယ္ ခပ္မ်ားမ်ားကို ကာကြယ္ရင္း
သီခ်င္းဆိုမပ်က္တဲ႔
မင္းရဲ႕ မနက္ျဖန္ေတြအနား
ဘယ္သူေတြ..
ခိုနားၾကဦးမလဲ မစံပယ္။

အဲဒီ မနက္ျဖန္ေတြထဲ
မင္းေနရဲေသးတယ္ဆိုရင္
ေနသာေနရစ္ခဲ႔ပါ မစံပယ္ရယ္။

ေနရစ္ေတာ႔ မစံပယ္ေရ..
စံပယ္ပြင့္ေလးတစ္ပြင့္ကို
ေငးၾကည့္ရင္း..
မခူးရက္ မေမႊးရက္
မေႁခြြရက္ မေခ်ရက္ဘဲ
ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကို
ျမတ္ႏိုးေနသလိုမ်ိဳး
ငါ..တန္ဖိုးထားပါရေစ မစံပယ္။

“ထမင္းတစ္လုတ္ကို
ထင္းခုတ္စားလို႔ ရတယ္” ဆိုတဲ႔
ငါတို႔ျမန္မာေတြရဲ႕
ဆင္းရဲသား မာန္၊ မာနမ်ိဳး
မင္းရဲ႕
လွ်ပ္စစ္ သံစဥ္ႀကိဳးေတြၾကားမွာ
မင္း..
ထည့္ျဖစ္ေအာင္ ထည့္ထားစမ္းပါ မစံပယ္။

ညေနေစာင္းမွ အလုပ္ဆင္း
ညတလင္းမွာ သီခ်င္းဆို
မင္းသံစဥ္ ပ်ိဳႏုႏုကို
ဟိုလူ႔အတြက္ေပး
သည္လူ႔အတြက္ေပးနဲ႔
မင္းရဲ႕ ဘ၀ေ႐ွ႕ေရး
ခဏေလးေတြးၿပီး
ရင္မေလးဘူးလား..မစံပယ္။

မင္းရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို
စံုမွိတ္ၿပီး ထိန္းသိမ္းထားတယ္ဆိုတာ
ငါ..ယံုၾကည္ပါတယ္ မစံပယ္။

မုန္တိုင္း..ေလျပင္း
ညတလင္းထဲမွာ
ေငြတြင္းတူးေနရ႐ွာတဲ႔
ပန္းဖူး ပန္းငံု
ပန္းပြင့္အစံုၾကားက
လူသားစား ပ်ားပိတုန္းေတြရဲ႕
အလိုရမၼက္ ပ်ားရည္စက္ေတြကိုေတာ႔
ငါ..
ယံုၾကည္ဖို႔ ခက္ရတာေပါ႔ မစံပယ္။

ေငြေပးလို႔..ေငြရ
ေရႊေပးလို႔ ..ေရႊရ
ဒါ..သဘာ၀က်ပါတယ္
ဘာမွမေပးဘဲ ေငြရ
ဘာမွမေပးဘဲ ေရႊရတာမ်ိဳးကေတာ႔
အိပ္မက္ေတြ
ဆိုး႐ြားတတ္တယ္ မစံပယ္။

ညသန္းေခါင္အလယ္
အလွေတာင္ပံ ယွက္ယွယ္
မီးေတာက္မီးလွ်ံေပၚ
တြယ္တက္ေနရတဲ႔ အေျခအေနမ်ိဳး
မင္း..ျမတ္ႏိုးလို႔လား မစံပယ္။

ပိုးဖလံေတြလို
မီးကိုတိုးေနတာ မဟုတ္ေပမဲ႔
မီးေတာက္ေတြအနား
မီးေတာက္ေတြအနား
လူးလားပ်ံသန္းေနရတဲ႔အခါ
မီးအဟပ္ခံရတတ္တာ
ေသခ်ာမွာပါ မစံပယ္။

မီးဟပ္တဲ႔ ဒဏ္ရာတစ္ခ်ိဳ႕ေၾကာင့္
မင္းရဲ႕ ပါးျပင္၊ ႏႈတ္ခမ္း
ေသြးစို႔စို႔ အေရာင္သမ္းေနတာ
ငါ..ျမင္သာသူပါ မစံပယ္
တစ္ကိုယ္လံုး မေလာင္ကၽြမ္းတာကိုပဲ
ငါ႔ရင္ထဲက..
စိတ္ခ်ေနရဲရတာပါ
စံပယ္ပန္းပဲျဖစ္ျဖစ္
ခ်ယ္ရီပန္းပဲျဖစ္ျဖစ္
အပင္ငယ္ငယ္ အပင္ႀကီးႀကီး
ပန္းကေတာ႔ ပန္းပါပဲ မစံပယ္
အပင္ႀကီးမို႔ အညႇာခိုင္တယ္လုိ႔
မဆိုလိုပါဘူး
အပင္ငယ္မို႔ အညႇာလြယ္မယ္လို႔
မဆိုလိုပါဘူး
ပန္းတို႔ရဲ႕ သဘာ၀
ေႂကြခ်ိန္တန္မွ ေႂကြၾကရတာကိုသာ
ငါ..လိုလားလို႔ပါ မစံပယ္။

အေမွာင္ထဲမွာသာ
ေနရစ္ခဲ႔ပါလို႔
ငါ..ထားရစ္ခဲ႔တာ မဟုတ္ပါဘူး
ကိုယ္႔ပညာ၊ ကိုယ္႔အင္အားနဲ႔
႐ုန္းထြက္လာတာကိုသာ..လိုလားလို႔
ငါ..ေက်ာခိုင္းထားခဲ႔တာပါ မစံပယ္။

မိဘေမာင္ဘြားေတြရဲ႕
အားကိုးမ႑ိဳင္
စံပယ္ပြင့္ အညႇာေလး ပိုမိုခိုင္ဖို႔
ကိုယ္႔ဘာသာ တံခြန္တိုင္စိုက္တာကို
လိုလားလို႔ပါ မစံပယ္။

မင္း႐ွာတဲ႔ေငြ
မိဘေတြအတြက္ ရည္စူး
ငါ..သာဓုေခၚခဲ႔ဖူးပါတယ္
ဒါေပမဲ႔ မစံပယ္
မင္းရတဲ႔ ကုသိုလ္ထုပ္
နည္းနည္းေလး အမဲအုပ္ေနတာ
ငါ..ရင္နာခ်င္တယ္ မစံပယ္။

စက္႐ံု အလုပ္႐ံုေတြထဲမွာ
စံပယ္ပြင့္ေတြ
အမ်ားႀကီး႐ွိတယ္
လမ္းေဘးက ေစ်းသည္ေတြၾကားမွာ
စံပယ္ရနံ႔ေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိတယ္
ဆင္းရဲသားတို႔ရဲ႕ အိမ္ေခါင္းရင္း
ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ထက္မွာ
စံပယ္ခက္ေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိတယ္။

ေငြေစာ္နံတဲ႔ စံပယ္ၿခံထဲက
ခပ္ရဲရဲေလး တိုးထြက္ၾကည့္တဲ႔အခါ
ဆင္းရဲသားတို႔ရဲ႕
ဘ၀တန္ဖိုး အေပၚယံအလႊာမွာ
ေခၽြးစက္စိမ္႔ထြက္ လက္ေတြအၾကား
စံပယ္ပြင့္ေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိတယ္။

စံပယ္ဆိုတာ
ဆင္းရဲသားအားလံုးရဲ႕
ေတာ္၀င္ပန္းပါ မစံပယ္
ယံုၾကည္ခ်က္ မာန္မာန
ဆင္းရဲသူအလုပ္သမမ်ားစြာတို႔ရဲ႕ စုစည္းရာ
စက္႐ံု အလုပ္႐ံုေတြအေပၚ
ေခၽြးစက္ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ၾကရာ
အဲဒါ..
စံပယ္တို႔ရဲ႕ နန္းေတာ္
ဆင္းရဲသူတို႔ရဲ႕ ျပႆဒ္
သူ႔ဂုဏ္ျဒပ္နဲ႔သူ
တန္ဖိုးေတြ အလံထူထားၾကတာ
အျဖဴေရာင္ ပိတ္သားနဲ႔ပါ..မစံပယ္။

ေနရစ္ခဲ႔မွာလား မစံပယ္
ဆင္းရဲတယ္ဆိုတာ
ဂုဏ္ငယ္စရာ မဟုတ္ပါဘူး
စံပယ္ကို ေငြေရာင္ဆိုး
ေငြေရာင္ေၾကာင့္ စံပယ္ညစ္
အဲဒါ..
ခ်မ္းသာျခင္းမွာ နစ္,နစ္ သြားတတ္တဲ႔
စံပယ္တို႔ရဲ႕ အျပစ္ပဲေပါ႔ မစံပယ္။

ဘ၀တန္ဖိုးကို
ဆင္းရဲျခင္း၊ ခ်မ္းသာျခင္းေတြနဲ႔
ခ်ိန္ထိုးတိုင္းတာတယ္ဆိုတာ
လူဆိုးလူမိုက္ေတြရဲ႕ ဓေလ႔ပါ။

ေနရစ္ေတာ႔
မစံပယ္ေရ..
ငါကေတာ႔
မနက္ခင္းတစ္ခုရဲ႕ အ႐ုဏ္ဦးမွာ
စံပယ္ဖူးေလးတစ္ငံု
ျဖဴစင္မႈ၀တ္စံုကို ၿခံဳၿပီး
ေနေရာင္ျခည္ကို ခံုလႈံလာဖို႔အတြက္
ညထဲက မစံပယ္ကို
တမင္သက္သက္
ေက်ာခိုင္းထားခဲ႔ရက္ၿပီ။

စံပယ္တို႔ရဲ႕ နန္းေတာ္
ဆင္းရဲသူတို႔ရဲ႕ ျပႆဒ္
သူ႔ဂုဏ္ျဒပ္နဲ႔သူ
တန္ဖိုးေတြ အလံထူထားၾကတာ
အျဖဴေရာင္ ပိတ္သားနဲ႔ပါ..မစံပယ္
ဒါမွမဟုတ္
မင္းသင့္ေလ်ာ္မယ္ထင္တဲ႔ အရပ္မွာသာ
ေနရစ္ခဲ႔ပါေတာ႔ ..မစံပယ္
ဒါမွမဟုတ္
႐ုန္းထြက္သင္းပ်ံ႕လွည့္ပါကြယ္
ခ်စ္ေသာ..စံပယ္။ ။

(စံပယ္ပြင့္မ်ား…သို႔)
ေမာင္လွမ်ိဳး(ခ်င္းေခ်ာင္းၿခံ)