တိတ္ဆိတ္ေနလိုက္တာ

ငါ့ေအာ္သံကို ငါကိုယ္တိုင္ၾကားေနရ

ဒီအခ်ိန္..

ငါ့ကို ေရတစ္ခြက္ ခပ္တိုက္မဲ့သူဟာ

ဘယ္သူျဖစ္မလဲ..။

      ေဟာဒီအခန္းေပါ့

အတိတ္ရဲ့ေဆးစက္တခ်ိဳ႕ ျပယ္လြင့္ေနတာ…

ေဟာဒီမ်က္ႏွာက်က္ေပါ့

သံေယာဇဥ္ၾကိဳးတေခ်ာင္း  ပုန္းခိုေနတာ…

ေနာက္ျပီး

ေဟာဒီလမ္းမွာပဲ ငါေစာင့္ေနခဲ့တဲ့သူက

“ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာေတာ့ပါဘူး”…တဲ့

လူၾကံဳပါးလိုက္ျပန္တယ္…။

      ေဟာ…ေခၚသံတခုၾကားရတယ္

ဘယ္အရပ္ဆီကလဲ…

ရေနက် စကားပန္းနံ႕ေလး

ၾကားေနက် ေျခသံဖြဖြေလး

တခုခုမ်ား ေျပာလိုက္သလား…

ငါ့ႏွလံုးေသြး စတင္ခုတ္ေမာင္း

ဦးေႏွာက္ကို တဂ်ံဳးဂ်ံဳး ျပန္ေမာင္းတယ္…။

0%…

1%…

2%…

3%…

4%…

.

.

.

2%…

1%…

0%…

ပင့္သက္တခ်က္ ခ်တယ္

သူဟာ ငါနဲ႕….

ေကာင္းကင္ကဗ်ာကို အတူတူ ေရးခဲ့ဖူးသူလား..

ေဆာင္းရာသီမွာ အတူတူ မီးဖိုခဲ့ဖူးသူလား..

ငါနဲ႕အတူ စိုက္ပ်ိဳးခဲ့ဖူးသူလား…

ဒါမွမဟုတ္ ရိတ္သိမ္းခဲ့ဖူးသူလား…

ေယာင္ယမ္းျပီး စမ္းမိတယ္

ငါ့နံရိုးတေခ်ာင္း ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္…။