ငါတို႔ေတြ ငွက္ေတြလိုပ်ံသန္းသြားစဥ္တုန္းက
ငွက္ေတြပ်ံသန္းသြားတဲ႔အခါ သစ္ပင္ႀကီးတပင္တည္း က်န္ခဲ႔သလို
ကေလးေတြေက်ာင္းဆင္းသြားတဲ႔ စာသင္ေက်ာင္းတခုလို
မွန္ဘီဒိုထဲ ထည္႔စီလိုက္ရတဲ႔ ေကာ္ဖီခြက္ေတြကို ေငးရင္း အေမတေယာက္ထဲ က်န္ခဲ႔တဲ႔အခါ
ဘယ္လိုစကားနဲ႔မွ မႏွစ္သိမ္႔ေပးလိုက္ရဘူး။
မႏွစ္သိမ္႔ေပးခဲ႔ဘူး။

ေမတၲာတရားေတြ မလံုေလာက္ေတာ႔တဲ႔အခါမွ
ျဖတ္သန္းရာလမ္းေတြ သိပ္ေ၀၀ါးတဲ႔အခါမွ
ရာသီဥတုေတြ သိပ္ေအးစက္တဲ႔အခါမွ
ေအာ္ဟစ္မိတယ္
ဘာလို႔ပ်ံသန္းဖို႔ ေမြးဖြားလာတယ္လို႔ ထင္ရတာလဲ
ငါအရူးပဲ
ဒီလိုေအာ္ဟစ္မိတယ္… အားလံုးအရူးေတြပဲ

ငါအိမ္ကိုျပန္ေတာ႔မယ္လို႔ ကိုယ္႕ကိုယ္ကိုလွည္႔စားရင္း
စိတ္ညစ္ပတ္တဲ႔လူေတြရဲ႕ ဆူေနတဲ႔အသံေတြႀကားမွာေနတယ္
တခါတေလလဲ စိတ္က်ေနတဲ႔လူေတြရဲ႕ တိတ္ဆိတ္မွဳနားမွာေနတယ္
သက္တမ္းတိုေပါင္းပင္တပင္လိုပဲ ေနပူပူမိုးရြာရြာ
ဒီမွာ ေနျမဲေနတယ္။ ေနပစ္လုိက္တယ္။

မင္းတို႔လဲ
အာဃာတမ်က္အိမ္က်ဥ္းက်ဥ္းေတြနဲ႔ ငါ႔ေနာက္ေက်ာမွာ ဓါးအျမဲ၀ဲမေနနဲ႔
ဘယ္မွာလဲ မင္းဘ၀၊ သူ႔ဘ၀
ရွဳပ္ယွက္ခတ္ေနတဲ႔ ႀကြားလံုးခပ္လွလွေတြကိုမက္ျပီး
ဒီလိုပဲဆက္ျပီး
ကိုယ္႔ဘ၀ကိုယ္ဖက္ျပီး ေနပစ္လိုက္ႀကစမ္းပါ

ျဖစ္ျမဲျဖစ္စဥ္အတိုင္း
ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ငွက္ေတြလို႔ထင္ျမဲထင္ျပီး
ဒီလိုေနရာႀကီးမွာေတာင္ ေတာထေအာင္ ပိန္းပစ္လိုက္ႀကတာေပါ႔