မိသားစုဓာတ္ပံုေတြ ထုတ္ၾကည့္ရင္း တစ္ကိုယ္လံုး ျပာႏွမ္းေနတာပဲ
အေမွာင္ထဲ ယားယံေနတဲ့အေရျပားကို ကိုယ္တိုင္ ဆုတ္ၿဖဲမိတဲ့အထိ
တျခားလူေသာက္မယ့္စီးကရက္မွာ ဘ၀ကို ျခစ္ယူေလာင္ကၽြမ္းေပးခဲ့တယ္
တစ္စစီ ၿပိဳကြဲ

တီးခတ္သူအလိုက် ငိုရယ္တုန္ခါေပးရတဲ့ဂစ္တာႀကိဳးလို
မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ဂီတမွာ က်ားရဲစိတ္နဲ႔ အသားက်အသံကုန္
အသည္းႏွလံုးကို ထန္းလွ်က္ခဲထင္ၿပီး ၀ိုင္းအံုကိုက္ခဲခ်င္တဲ့
ပုရြက္ဆိတ္ေတြ မ်ားတယ္
ဦးေႏွာက္ကို သားတစ္ထင္ၿပီး ထိုးသုတ္ခ်င္တဲ့ စြန္ရဲေတြ မ်ားတယ္

ဟုတ္တယ္အေမ . . .
ကိုယ့္ႏွလံုးအိမ္ထဲကိုယ္ ေနရင္းထိုင္ရင္း သူမ်ား လက္ၫိႈးထိုးတာ ခံရတယ္
ကိုယ့္ရင္ဘတ္ကိုယ္ ငံု႕ၾကည့္ေနတုန္း သူမ်ား တက္နင္းတာ ခံရတယ္
ဘ၀မွာ ဖ်ားနာလို႔ နားေနရတယ္ဆိုတာ ရွိပါ့ဦးမလား
အေတာင္ပံေတြ ပ်က္မက်မခ်င္း ဆက္တိုက္ပ်ံရတယ္

မဂၢဇင္းမွာေဖာ္ျပခံရတဲ့ကဗ်ာ စကားလံုးတစ္လံုးအေျပာင္းခံရလို႔
ကိုယ့္လက္ကို သံခၽြန္နဲ႔ ထိုးစိုက္ခဲ့တဲ့ဒဏ္ရာ
အခုထိ အမာရြတ္ရွိေသးတယ္
ကခ်င္စစ္ေဘးသင့္ကေလးငယ္ေတြကို စာသင္ေပးခြင့္မရခဲ့လို႔
အိမ္တိုင္ကို ေခါင္းနဲ႔ေဆာင့္ပစ္ခဲ့တဲ့ဒဏ္ရာ
အခုထိ မေပ်ာက္ေသးဘူး
ဘယ္မလဲေခါင္းမာလွပါခ်ည္ရဲ႕ဆိုတဲ့အေမ့သား

႐ံႈးတယ္ . . .
လူ႕အျဖစ္မွာ ႐ံႈးတယ္၊အရာရာ ႐ံႈးတယ္
လူ႕အျဖစ္မွာ အရာရာ ႐ံႈးတယ္
သူရဲေကာင္း၀ါဒကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း ႐ံႈးခဲ့တယ္

အခုခ်ိန္ ငါ့ေသြးေၾကာေပၚလာနားတဲ့ငွက္ဟာ ဓာတ္လိုက္ေသဆံုးေတာ့မွာပဲ
အသက္ကို ပဓာနမထားဘဲ ဘာအတြက္ တိုက္ေနခဲ့ရသလဲ
ဒီစစ္ပြဲႀကီး အျမန္ၿပီးဆံုးေစခ်င္ၿပီ

                                                                                        ကိုသွ်ား