ေလာကဓံကၽြန္းမွ ကမၻာမေၾကသံ

ေလာကဓံ ေလဟာနယ္ဟာ

အသက္ရႈခြင့္ေပးတဲ့ အရာတစ္ခုဆုိရင္

မင္းတုိ႔ ရႈရႈိက္ေနတဲ့ ေလဟာ

မေန႔က မင္းတုိ႔ ၾကဳိးစားခဲ့တဲ့ အရာေတြပါ..။

ေလာကဓံက က်ယ္ျပန္႔တယ္ဆုိေပမဲ့

ကမၻာၾကီးက လူမ်ဳိးစု နံရံေတြနဲ႔ ဖြ႔ဲစည္းထားေတာ့

ကမၻာၾကီးက ရြာတစ္ခုျဖစ္လာမွာပါ..။

ဒါေပမဲ့…. လူဆုိတာ…

စည္းဝုိင္းေတြ ကာရံေတြ အထပ္ထပ္

ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ ေလာကဓံရဲ႕ သမုိင္းတစ္ပုဒ္ပါ..။

ေသြးနဲ႔ ေရးခဲ့တဲ့ သမုိင္းေတြ

ႏွလုံးသား စာမ်က္ႏွာျပင္မွာ

ထင္က်န္ မွတ္တမ္းတင္ရင္း

စိန္ေခၚေနတဲ့ ေလာကဓံ ၾကဳိးဝုိင္းထဲ

ခက္မုိက္မုိက္ ေျပးဝင္မိတယ္…။

အၾကိမ္ၾကိမ္ လဲက်သြားလုိက္

အၾကိမ္ၾကိမ္ အႏုိင္ရလုိက္နဲ႔

အနာတရ ျဖစ္လာတဲ့ တေန႔

ေလာကဓံ ၾကဳိးဝုိင္းက ထြက္ခြာဖုိ႔ဆုိတာ

လြယ္ကူတဲ့ အရာမွ မဟုတ္တာ..။

မေျပလည္ေသးတဲ့ ေန႔ရက္ေတြကုိ

ရင္ခြင္မွာ ေပြ႔ဖက္ထားခဲ့တာ

သံသရာ တစ္ခုတာ ကုန္ဆုံးသြားတယ္..

မကုန္ဆုံးေသးတဲ့ အာဃာတေတြက

လည္မ်ဳိကုိ ဓားေထာင့္သလုိ ခံစားေနတုန္း…။

မိတ္ေဆြ ရန္သူ မကြဲျပားတဲ့ ကာလတစ္ခုေအာက္

အစာမေၾက ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ဗုိက္ေမွာက္အိပ္ရင္း

ကုိယ့္အတၱကုိေတာင္ ရန္သူထင္ျပီး

တုိက္ခုိက္ဖုိ႔ ေသြးၾကြေနအုန္းမယ္..။

ခုတ္ခ်င္တုိင္း ခုတ္..

တုိက္ခ်င္တုိင္း တုိက္..

မျငိမ္သက္ေသးတဲ့ ကုိယ္တြင္း ဒဏ္ရာေတြက

ငါတုိ႔ အေပၚက်ေရာက္လုိ႔ သားေကာင္ျဖစ္ခဲ့

မနက္ျဖန္ အနာဂတ္ရဲ႕ အလင္းေရာင္ေအာက္

အသိတရား အလင္းေပါက္ဖုိ႔ ၾကဳိးစားေနအုန္းမယ္..။

တကၠသုိလ္ျမတ္မင္း