Home
Post Masterpiece
Register
Login
အေရြ႕
ကၽြန္ေတာ္တေယာက္တည္း ေနျဖစ္တဲ့ေန႕ေတြမ်ားျပီ တေတာက္ေတာက္နဲ႕ စာစီစာရိုက္ အရိုးစြဲေန႕ရက္ေတြမွာ
ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ျပန္ရွာေနခဲ့ဖူးတယ္။
ကံတရားဟာ ေအးခ်မ္းစြာဆႏၵျပခြင့္ေတာင္မေပးတဲ့အတြက္သမဂၢ ပြဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္လက္ခုပ္သံမပါျဖစ္ခဲ့ဘူး။
ဒါေတြအေၾကာင္းေျပာရင္း ရင္နင့္ေအာင္ စူးေနတဲ့ ဆူးသြားေတြလိုပဲ အသက္ရွုက်ပ္လာတယ္။
ဒီလုိနည္းဟာဒီမိုကေရစီလမ္းဘယ္လိုမွမျဖစ္ႏိုင္တဲ့အေၾကာင္းၾကြတ္ၾကြတ္အိတ္ထဲ ေခါင္းစြပ္ေအာ္မွသာ အသံသဲ့သဲ့ ျပန္ၾကားႏိုင္မယ့္အျဖစ္
အသစ္-အသစ္ဆိုတာ အာဏာရွင္ေတြ လက္ေမာင္းေပၚက တံဆိပ္ၾကီးေတြလိုပဲ လမ္းေဘးမွာ သံမွိဳရိုက္လို႕ရသေလာက္လြယ္တယ္။
ထားပါေတာ့ ထားပါတယ္ ဒါကၽြန္ေတာ္မေဆြးေႏြးသင့္တဲ့အရာပါ။
ဒီႏွစ္မိုးမွာ အျငိဳးတခ်ိဳ႕ပါတယ္ ကေလးႏို႕တိုက္ရင္းဘ၀ဆံုးသြားတဲ့ သင္ရိုးတန္းဆရာေတြသိလိမ့္မယ္။
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္တဲ့ ေကာ္ဖိနပ္တခ်ိဳ႕လံုးပါးပါးေနျပီအဌားခႏၶာေပမယ့္အာဏာစြမ္းေတြနဲ႕ တခ်ိဳ႕လည္းလွမ္းတက္ေနၾကတုန္းပဲ ဟိုးအျမင့္ၾကီးမွာလည္း ေလထုညစ္ညမ္းမွု 100%ရွိေနတယ္ ။
မယံုဘူးမယံုၾကဘူး ဒါဟာ မမွန္ကန္ထားမွုအတြက္သက္ေသပါ။
အေရြ႕ေတြတေရြ႕ျပီးတေရြ႕ ခမ္းနားေနရင္း ငယ္ဂုဏ္ငယ္ေသြးတခ်ိဳ႕ကို ကာရာအိုေကမွာသံုးမျပစ္ဖို႕ဆုေတာင္းေနမိ
ကၽြန္ေတာ္ဟာဘာေကာင္မို႕လည္းလို႕ေမးရင္ လူေကာင္လို ့ပဲျပန္ေျဖတတ္မယ့္မိသားစုတခုအတြက္
ငဲ့ညွာမွုေတြနဲ႕အတူ အမွန္ကိုျမိဳျမိဳခ်ပစ္တတ္တဲ့ေကာင္ေပါ့
ဒီလိုနဲ႕ ဒီစာကိုဇာတ္သိမ္းျပစ္ဖို႕ၾကိဳးစားရင္းက်ည္ဆံေတြတရစပ္ ပစ္၀င္ခံရတဲ့ ရင္ဘတ္ၾကီးတခုလို နာက်င္ေသြးဆူရင္း လက္ဖ၀ါးၾကားထဲကေဘာပင္ အလိုလို လြတ္က်သြားခဲ့တယ္။
Comment #2
phat shu arr pay twar par de,,na moe yae
By: ei lay at Aug 15, 2012
Comment #1
မမိုးေရ…
ဒီတစ္ခါလည္း အမွတ္တရေတြ အမွတ္ရျပန္ျပီး
ရင္ဘတ္ထဲကို လာထိသြားျပန္ျပီဗ်ာ
ထိခ်က္…..ကေတာ့ ။