အဓိကက ဘာမွျဖစ္မလာေသးခင္ ဘာမွျဖစ္မသြားဖို႔
အဓိကက လစ္ရင္ လစ္သလို သမ္းေ၀ဖို႔
အဓိကက ရန္ကုန္မွာ ဒါမ်ဳိးမရဘူး အထူအပါး နားလည္

ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔အျပား ၀ိုင္ယာႀကိဳးေတြနဲ႔ တြယ္ခ်ိတ္ထားတာ
ေဟာင္းေလာင္းေပါက္အာရံုအလံုးစံုကို  ပလပ္ေပါက္ထင္ၿပီး
ဂ်က္ပင္ေတြက လာလာထိုးၾက
မ်က္ႏွာက်က္ထဲ ဘ၀တစ္ခုလံုး ျမႇဳပ္ထားတဲ့ဖန္ေခ်ာင္း
ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္း လင္းလင္းၿပီး သူ႕ကိုယ္သူ ပြတ္ပြတ္ၾကည့္ေန
ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ ငိုက္ျမည္းေနတတ္တဲ့ပန္ကာႀကီးက
လည္ၿမိဳကို လွီးျဖတ္ဖို႔ တ၀ွီး၀ွီး ေခ်ာင္းေျမာင္းေနသလိုလို

ေပသံုးဆယ္ေပေျခာက္ဆယ္အခန္းထဲ မ်က္လံုးေတြ ဘယ္မွ မေရြ႕
ေန႔လည္စာအျဖစ္ စကၠဴေတြကို ၀ါးစားတယ္
ကိန္းဂဏန္းနဲ႔စာရင္းဇယားေတြကို ေသာက္တယ္
ခလုတ္တစ္ခ်က္ႏွိပ္လိုက္ရင္ ေခါင္းညိတ္တယ္
စကားတစ္ခြန္းေျပာရင္ “ ရက္စ္ ”လိုက္တယ္
ဘာအဓိပၸာယ္မွန္း မသိတဲ့
“ မဂၤလာပါ” နဲ႔ “ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ”ကို
မိဘေပးတဲ့အေမြလို ေျမ၀ယ္မက် ေျပာတယ္

လက္မထိပ္ကို သံနဲ႔ရိုက္ေရြးတဲ့သူရဲေကာင္းေတြေလာက္ေတာ့
ပ်င္းေတာင္ ပ်င္းေသးဆိုတာမ်ဳိး
တစ္ကိုယ္လံုး လွ်ပ္စစ္ဓာတ္ေတြ တဖ်င္းဖ်င္းထေနတာေတာင္
နာက်င္ရေကာင္းမွန္း မသိဘူး

ေခါင္းထဲက ေညႇာ္နံ႔ေတြ ထြက္လာတဲ့အထိ
တစ္နာရီ မိုင္တစ္ေထာင္ႏႈန္းနဲ႔ အေျပးအလႊား ေတြးတယ္
အားကုန္သြားတဲ့ဘတၳရီကို ျပန္ျဖည့္ဖို႔ ကေသာကေမ်ာ အိပ္လိုက္ရ
မနက္လင္းရင္ ေရွာ့ခ္တိုက္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ႏိႈးလိုက္ရ

သစ္ပင္ေတြလို ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္ကို ရႈၿပီး
လူေတြလို ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္ကို ထုတ္တယ္
ကိုယ့္စိတ္ကို ျပန္မွ်ားေနမိတဲ့နံရံကေန
ပဲ့တင္သံ ျပန္မလာေတာ့ဘူး

                                                                          ကိုသွ်ား