ငါ. . .

ႏိုးထေတာ့

ၿမိဳ႕ငယ္ေလးခမ်ာ

ထုံးစံအတိုင္း

မိုးဖြဲဖြဲေအာက္မွာ

အိပ္ငိုက္ေနၿပီ ။

မႏွစ္က

တိုးတိတ္တိတ္

က်ကြဲခဲ့တဲ့

ငါ့ အသဲတစုံ

ေျမမွာ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတုံးေပါ့ ။

တိမ္တိုက္ မဲေမွာင္ေမွာင္ၾကား

တခဏေလး အလင္းေပး

ၿပီး

ရုတ္ျခည္းေပ်ာက္သြားတဲ့

လွ်ပ္စီးေတြ . . .

ဒါ

ငါ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြပဲလား

ပတ္၀န္းက်င္ကို

လွဳပ္ခါယိမ္းထုိးေအာင္

ေဆာ့ကစားလြန္းတဲ့

ေလေျပေတြကေရာ

နင့္ရဲ႕ အခ်စ္ေတြလား

ေခါင္မိုးထက္မွာ

မိုးစက္ေတြ က်ကြဲသံ

ငါ . . .

ေအာ္ငိုလိုက္မိတယ္

ဒီလိုနဲ႕ပဲ

မုိးေသာက္ေတာ့

အိပ္ယာ၀င္

ကဗ်ာေတြကိုေတာင္

မခင္ခ်င္ေတာ့ဘူး . . .

sorry

ငါ . . .

ရင္ နာ လြန္း လို႔ ပါ . . .