အလြမ္းေျပထုတ္ၾကည့္ဖို႔ ရိုက္ယူထားတဲ့ငယ္ဘ၀လား၊လြမ္းလို႔ပိုေကာင္းေအာင္
မြမ္းမံထားတဲ့ဓာတ္ပံုလား။လူငယ္ဘ၀ရဲ႕လက္က လူငယ္တစ္ေယာက္ကို ပုတ္ခ်တယ္။
တက္ထိုင္မိတဲ့စကၠန္႔ကိုင္းက က်ဳိးက်ဖို႔အဆင္သင့္။အရိုးစြဲေအာင္ စိုက္၀င္ေနတဲ့တရားကို
ဒဏ္ရာနဲ႔ ဆြဲႏႈတ္ရတယ္။

လိုအပ္တာထက္ ပိုယဥ္ေက်းရင္ လူမဟုတ္ဘူး။တခါတေလ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး အရင္းအတိုင္း
ေၾကကြဲပါ။အေဖနဲ႔ကၽြန္ေတာ့္အႏုပညာ ဓာတ္မတည့္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို အေဖ တြန္းကန္ခဲ့ဖူးတာ
အခု ကၽြန္ေတာ္ ဆြဲငင္ေနမိတယ္။လူငယ္ဆိုတာ မီးျခစ္ဆံတစ္ျခမ္းစာ ထိခတ္မိတာနဲ႔
ထေတာက္မယ္တကဲကဲ။

ကိုယ္ပိုင္စီးဆင္းမႈေတြ ေပ်ာက္ဆံုးလို႔ မျဖစ္ဘူး။
လူငယ္တစ္ေယာက္ဟာ လႈပ္ေနရမယ္။
လူငယ္တစ္ေယာက္ဟာ ရုန္းၾကြေနရမယ္။
လူငယ္တစ္ေယာက္ဟာ ေရြ႕ေနရမယ္။
လမ္းကို ကုန္ေအာင္ေလွ်ာက္၊စကားကို ေဆာင့္ၾကြားၾကြား မေျပာနဲ႔။
(တစ္ခ်ဳိ႕ကလည္း လူငယ္ဆိုေပမယ့္ သူငယ္ျပန္အဘိုးႀကီးလိုပဲ)

အနံ႔အရသာမရွိတဲ့ညစာနဲ႔ ကန္းေနတဲ့လွ်ာရဲ႕တိတ္တိတ္ပုန္းဇာတ္လမ္းေတြ
ပံုလာမေျပာနဲ႔။ေလွ်ာက္ေနတဲ့လမ္းကို သံသယ၀င္လာရင္ ေျခေထာက္ေတြကို
ျဖတ္ပစ္လိုက္။အခါးသက္သက္ တစ္ခ်က္တည္း က်င္း၀င္ေအာင္ ငံုထားတတ္ဖို႔ပဲ။

လသာတုန္း ဗိုင္းငင္သလို ေပ်ာ္စရာ၊မိုးရြာတုန္း ေရခံသလို ေပ်ာ္စရာ ျပည္တြင္းျဖစ္
ကိုရီးယားမေလးေတြကို ရမၼက္ျပင္းျပင္း အားေပးပါ။ကမၻာႀကီးကို မ်က္ေျခမျပတ္ဖို႔
အင္တာနက္နဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ပါ။ေခတ္ဟာ အပ်ဳိေသြး၀င္စ မယားပါသမီးလို . . .။      ။

                                                                           ကိုသွ်ား