ေကာင္းကင္ငိုသံကို
တိမ္ေတြက
အေရာင္ေဖာ္ေပးတတ္ ၾကတယ္။

မ်က္ရည္ေတြသီး
လွ်ပ္စီးတို႔လဲ
ဝင္းလက္ၿပီး
မာန္ေထာင္တတ္ၾကတယ္။

မၾကာခင္
ေနကအုပ္စိုး
အရိပ္မိုးလို႔
ကာကြယ္ ေပးရျပန္တယ္။

ၾကယ္ေတြက
စိတ္ဆိုး
မင္းက အတိတ္ဆိုး ၾကီးတဲ့
ဒဏ္ရာေတြျဖည္ရင္း
ငါတည္ခင္း ရ ျပန္တယ္ ။

ညမိုက္ေလ “က”
စိတ္အစဥ္ ခဏမွာ
ေရျပင္ကေဖြး
သံသရာနဲ႕ ေဝးခဲ့ရၿပီ။

ေသာကကိုတြဲ
ေလာက အလိုလည္း
ျဖည့္ဆည္း …
ေမာဟတို႔လဲ
ေဒါသတို႔ႏွင့္
အေနနီးခဲ့သည္။

သက္ေထြး
ႏိုဝင္ဘာ ၂၈ ၂ဝဝ၈
ည ၉း၅၅