အိုး…လူေတြကသိပ္ခက္တာကို
သူတို႔နဲ႔ဖက္ျပိဳင္ ျငင္းခုန္ရတဲ့အခါ ဒဂၤါးျပားေလကို
ဆန္က်င္ဘက္အရပ္က ၾကည့္ၾကသလိုပ
သူတို႔ဘက္မွာ ပန္းရွိ္တယ္ဆိုတာပဲေအာ္ေနေလေတာ့
ငါ့ဘက္မွာ ေခါင္းရွိတယ္ဆိုတာ ေျပာခြင့္မရတဲ့အမွန္တရားတစ္ခုေပါ့…

ငါ့ဘ၀ကုိမ်ား ၾကယ္ေၾကြတစ္လံုးလို သေဘာထားေသးရဲ႕
ငါ့ရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္ေတြ ေနာက္ဆံုးလင္းလက္ရတာကို
သူတို႔အတြက္ဆုေတာင္းျပည့္ဆိုပဲ…
အင္း…လိုရာဆုေတာင္းလုိက္ေပါ့
တကယ္ေတာ့ ဥကၠာခဲလိုငါ့ဘ၀ ပ်က္သုန္းရျပီဆိုတာ
ဘယ္သူမွထည့္မတြက္တဲ့ အမွန္တရားတခုေပါ့…

ငါ့ဘ၀ကို သူတို႔အမွန္တရားေတြနဲ႔အလွဆင္လြန္းေတာ့
ငါ့ခံစားခ်က္ ၊ ငါ့အတၱဆိုသဟာ
“ရည္းစားေဟာင္းအေၾကာင္းေရးတာတဲ့ ဒိုင္ယာရီတစ္အုပ္လို
လႊင့္လည္းမပစ္ရက္ ၊ ထုတ္လည္းမဖတ္ရဲ”
ေအာ္…တယ္ခက္တဲ့ေ၀ဒနာကိုး
ဒါဟာ ေခ်ာင္(ေဂ်ာင္)ထိုးလိုက္ရတဲ့ ငါ့အတၱအမွန္တရားတစ္ခုေပါ့…

အခြင့္အေရးဆိုတာ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ရခဲ့ရင္
ဘ၀တစ္ခုပ်က္သုန္းျခင္းအေပၚမွာ
 ဆုေတာင္းခံရတဲ့ ၾကယ္ေၾကြတစ္လံုးျဖစ္ရမဲ့အစား
ေပၚခ်င္တဲ့အခ်ိန္ေပၚ ေပ်ာက္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ေပ်ာက္
လူေတြရဲ႕ကံၾကမၼာကိုေတာင္ နိမိတ္ဖတ္ေပးေသးတဲ့
ၾကယ္တံခြန္တစ္ခု ျဖစ္ရပါေစ့ ဆိုသည္မွာ
ဒီေန႔ထိ္ဆုေတာင္းခြင့္မရတဲ့ အမွန္တရားတစ္ခုေပါ့…

မေန႔ညကအိပ္မက္ထဲမွာ အနႏၲသူရိယအမတ္ႀကီးနဲ႔ေတြေလေတာ့
“လူကေလးရဲ႕ မင္းရဲ႕ေမးရိုးေတြျပန္႔ကားေနပံုမ်ား
ေယာက္်ားပီသလွခ်ည္ရဲ႕”တဲ့
“အို…ဘဘရယ္ ေယာက္်ားပီသတယ္မထင္ပါနဲ႔
ငိုမိမွာစိုးလို႔ အံၾကိတ္ထားတာပါ”လို႔ျပန္ေျပာမိတဲ့အခါ
အမတ္ႀကီးက လက္ႏွစ္ဖက္ကိုေနာက္ပစ္
မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းခပ္ေ၀းေ၀းကို ေငၾကည့္ေလဟန္နဲ႔
ေလာကႀကီးကို နာက်ည္းသလိုလို ၊ သေရာသလိုလုိေလးျပံဳးျပီး
“ေအာ္…လူကေလးရယ္ မငိုလိုက္ပါနဲ႔ ၊ သူသတ္ကုန္းမွာ ေနကြယ္သြားတဲ့အခါ
လူေတြအားလံုး မင္းကိုနားလည္ခြင့္လႊတ္ၾကလိမ္မကြဲ႕”လို႔မွာခဲ့တယ္
အဲဒီအေျခအေနဟာလည္း
ငါဘယ္ေတာ့မွမေမွ်ာ္လင့္ေတာ့တဲ့ အမွန္တရားတစ္ခုေပါ့…။

                                                                                သလင္း(၁.၁၁.၂၀၁၂)ၾကာသပေတးေန႔