(၁)

ရက္ တစ္ရက္ေပ့ါ…
သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ ေဆာင္းရနံ႔ေတြကို ခံစားရခ်ိန္…
မႈန္ျပျပ မနက္ခင္းနဲ႔ ဖြင့္လွစ္ခဲ့တဲ့
ေအာက္တိုဘာလရဲ႕ ေသာၾကာေန႔တစ္ေန႔…

သူမ်ားေတြအတြက္ေတာ့ မထူးဆန္းပါဖူး…
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့ အတြက္ေတာ့…
တစ္ႏွစ္သာ တစ္ခါသာ ရႏိုင္တဲ့…
အရမ္း တပ္မက္ခဲ့ရတဲ့…
လူ႔ဘ၀ကိုစေရာက္ခဲ့တဲ့ေန႔…

တစ္ေန႔တစ္ေန႔…
ကံၾကမၼာက ေပးတဲ့ တာ၀န္ေတြ…
မညီးမညဴ ပုခံုးေပၚထမ္းရင္း…
ျဖတ္သန္းေနရတဲ့..
ကၽြန္ေတာ့အတြက္ေတာ့…
ေအာက္တိုဘာလ ရဲ႕ ေန႔ေလးတစ္ေန႔က..
အဖိုးမျဖတ္ႏုိင္ပါဖူး…

စဥ္းစားထားတာေပ့ါ..
အလုပ္က အျပန္..
အိမ္မွာ ေစာင့္ေနတဲ့…
ခ်စ္ဇနီးနဲ႔ သားသမီးေတြရဲ႕..
ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့..
စကားသံေလးေတြ…
ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့..
အျပံဳးေလးေတြ..
အေတြးနဲ႔တင္… ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိတယ္ေလ…

အဲ့ေန႔ေပ့ါ…
ေအာက္တိုဘာလရဲ႕ ေသာၾကာေန႔တစ္ေန႔…
ကၽြန္ေတာ့ ဘ၀အတြက္…
အမွတ္တရျဖစ္ေစခဲ့တဲ့…
ေသာၾကာေန႔….

(၂)

အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ အိမ္အျပန္..
ဒီေလာက္တက္ၾကြတဲ့…
ေျခလွမ္းေတြကို…..
ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မျမင္ခဲ့ဖူးပါဖူး…
အိမ္ေရာက္ရင္ ခံစားရမဲ့…
အႏႈိင္းမဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြဟာ…
ေနာက္လွမ္းေနမဲ့ ေျခလွမ္းေတြအတြက္…
အဖိုးမျဖတ္ႏုိင္တဲ့ ခြန္အားသစ္ေတြေလ….

အိမ္တံခါးကိုအသာဖြင့္…
Happy Birthday လို႔ေအာ္သံနဲ႔အတူ..
ေျပးျပီး ဖက္ တဲ့ သမီးေလးနဲ႔…
ျပံဳးျပီးလွမ္းရယ္ ျပတဲ့ ဇနီးေလးဟာ…
ကၽြန္ေတာ့အတြက္ေတာ့…
နတ္ျပည္နဲ႔ေတာင္ မလဲႏိုင္တဲ့.
ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြပါ….

တြတ္တီးတြတ္တာနဲ႔….
ရယ္စရာေတြေျပာတက္တဲ့ သမီးေလးနဲ႔….
Birthday ကိတ္မုန္႔ကို ခြဲ ျပီး…
ပန္းကန္ထဲ ထည့္ေပးေနတဲ့ ဇနီးၾကားမွာ…
ကၽြန္ေတာ့အတြက္…
ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀အတြက္…
ဘယ္သူက ပိုအေရးပါတယ္ဆိုတာ..
ေ၀ခြဲလို႔မရခဲ့ပါဖူး….

အဲ့အခ်ိန္မွာေပ့ါ….
မွတ္မွတ္ရရ.. ည ၁၀ နာရီ တိတိပဲ…

(၃)
ကလင္…. ကလင္….
အျမဲတမ္း ျမည္ေနၾကမဟုတ္ေပမဲ့….
ျမည္ရင္ လဲ အေရးၾကီးတက္တဲ့ ဖုန္းသံေၾကာင့္…
ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့ စိတ္….
တစိတ္တေဒသေလာက္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားသလိုပဲ..
“အလုပ္မွာ ငါဘာေတြမ်ား အမွားလုပ္မိပါလိမ့္”

ပူပင္တဲ့အေတြးနဲ႔အတူ…
ဖုန္းဆီကို လွမ္းသြားတဲ့ ငါ့ေျခလွမ္း..
စိုးရိမ္မႈေတြ နဲ႔ ေလးလံေနခဲ့တယ္…
“ငါေတာ့ အေျပာခံရေတာ့မယ္ ထင္တယ္”

ဖုန္းခြက္ကို ေကာက္ကိုင္ျပီး…
တစ္ဖက္လူရဲ႕ အသံကို ၾကားေတာ့မွ..
ပူေလာင္တဲ့ သက္ျပင္း တစ္စံုကို..
ငါ့ ရင္ထဲက ခပ္ျပင္းျပင္းေလး ဖြင့္ထုတ္လိုက္တယ္…
“အင္း ေျပာ… မမ ၾကီး..”

သူေျပာတဲ့ စကားေတြကို…
ၾကားတစ္ခ်က္မၾကားတစ္ခ်က္ပါပဲ…
ကၽြန္ေတာ့ ေနာက္ေက်ာမွာ ရပ္ေစာင့္ေနတဲ့…
ဇနီးနဲ႔ သမီး ဆီကို ပဲ..
ကၽြန္ေတာ့ ရဲ႕ စိတ္က ေရာက္ေနတယ္…
အမ ေျပာတာ တစ္ခြန္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားလိုက္တယ္…
“အေမ ေန မေကာင္းလို႔ အျမန္ခဏလာခဲ့ပါဦး”

“ခက္ေနပါျပီ…
အေမ ေနမေကာင္းတာပဲ ထူးဆန္းတာလား….
အသက္ၾကီးေနျပီပဲ..
ေနမေကာင္းတာ ဆန္းလို႔လား…
ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ့ ဒီလို ေမြးေန႔မွာေတာင္..
အလုပ္ရႈပ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ အိမ္သားေတြပဲ” လို႔..
သူတို႔ အေပၚ အျမင္ေစာင္းလိုက္တယ္….
ဒါေပမဲ့ အေပၚရံု အက်ီကိုေတာ့ ခပ္ျမန္ျမန္ ေကာက္၀တ္လိုက္ခဲ့တယ္….

(၄)

ခပ္လွမ္းလွမ္း လမ္း မ ေပၚကို…
ေအးေဆး တဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔….
တစ္လွမ္းျခင္းပဲ လွမ္းေန ခဲ့မိတယ္…
“အေမ ေတာ့ ဘားမွမျဖစ္ပါဖူးေလ”

အေမ့အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ ၁၂ နာရီထိုးေတာ့မယ္…
အိမ္တံခါးမဖြင့္ခင္…
အမလက္က တံခါးဖြင့္ျပီး ထြက္လာတယ္..
သူ႔ေဘးမွာလဲ လူတစ္ေယာက္…
ေသတၱာေသးေလး တစ္လံုးကိုင္ျပီး..
ေခါင္းငံုျပီးထြက္သြားတယ္ေလ..
“သူက ဘယ္သူလဲ….”

အိမ္ထဲကို ၀င္လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္..
ျမင္လိုက္ရတဲ့ အမလက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာ..
ပူေလာင္ေနလိုက္တာမ်ား…
အိမ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ သမီးနဲ႔ ဇနီး မ်က္ႏွာနဲ႔ တစ္ျခားစီပဲ…

“အေမ…ဘယ္အခန္းမွာလဲ”
လက္ညိဳးထိုး ရင္း ေျဖလိုက္တဲ့…
အမလက္ ရဲ႕ အမူအရာနဲ႔အတူ….
ႏႈတ္က လဲ စကားတစ္ခြန္းပါ အတူ ပါလာခဲ့တယ္…
“ျမန္ျမန္သြား အေမ မင္းကိုေစာင့္ေနတာ”…

ၾကားေနၾကစကားေပမဲ့..
ဒီတစ္ခါ အမလက္ ေျပာသံက…
အရင္တုန္းက ေျပာသံေတြနဲ႔မတူဖူး….
နည္းနည္းေတာ့ တုန္ယင္ေနသလိုပဲ….

အေမ့အိပ္ခန္း တံခါးကို..
အသာေလးပဲဖြင့္လိုက္တယ္…
ထြက္လာတဲ့ တံခါးသံက..
မရဏ ဆိုတဲ့ ေသျခင္းတံရားရဲ႕…
ခပ္တိုးတုိး အံၾကိတ္သံ လိုပဲ..
နည္းနည္းေတာ့ ရင္ ထဲ မွာ ထိတ္သြားခဲ့တယ္…

ခုတင္ေပၚမွာ…
ပက္လက္ ေလး အိပ္ေနတဲ့ အေမ…
ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ အသားအေရနဲ႔….
ပိန္လွီေနတဲ့ လက္ ေတြက..
အရင္ႏွစ္နဲ႔ေတာင္ မတူေတာ့ပါလား….

တစ္စက္ျပီး တစ္စက္က်ေနတဲ့…
ပုလင္းထဲက ေဆးစက္ေတြနဲ႔….
အေရာင္စံု.. ေဆးထိုးပိုက္ေတြက..
အေမ့ ခႏၵာကိုယ္ အႏွံ႔…
အခန္႔သား ေနရာယူေနၾကေလရဲ႕….

ေ၀ဒနာ ကို အံတုေနတဲ့ အေမ….
ခပ္တင္းတင္း စိထားတဲ့ ပါးစပ္က…
ရင္ထဲက ထြက္လာတဲ့ နာက်ဥ္မႈေတြကို…
အံမတုႏုိင္ဖူးထင္ပါရဲ႕…
တကၽြတ္ကၽြတ္ နဲ႔ အေမ စုတ္သပ္ေနေလရဲ႕….

ခုတင္ေဘးမွာ ထိုင္ေနတဲ့ အမၾကီး..
ကၽြန္ေတာ့ ကို ေတြ႔ေတာ့….
အသာေလး အနားကို လာခဲ့တယ္….
“အေမ မင္းကို ေစာင့္ေနတာ”
“သြားျပီး ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါဦးကြာ” တဲ့
သူ႔အသံလဲ တုန္ယင္ေနတာပါပဲလား…

စိုးရိမ္တဲ့ စိတ္ေတြ နဲ႔….
ခပ္က်ဲက်ဲေျခလွမ္းေတြဟာ…
အေမ့အနားကို ခပ္ျမန္ျမန္ေရာက္သြားေစသလိုပဲ…
မ်က္စိမွိတ္ထားတဲ့ အေမ့ ကို…
ကၽြန္ေတာ္ မေခၚရဲခဲ့ဖူး…
ေခၚလို႔ မႏိုးလာရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ….
ရင္ထဲက ထြက္လာတဲ့..
ခပ္တိုးတိုးအသံေလးေတြဟာ..
အေမ့မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရင္း…
ကၽြန္ေတာ့ ႏႈတ္က ပြင့္က်လာခဲ့တယ္….
“အေမ အေမ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ျပီေလ”….

အတြင္းထဲကို ခ်ိဳင္၀င္ေနတဲ့…
ခပ္ ညိဳညိဳ မ်က္၀န္းတစံုအၾကား…
အားယူရင္း.. ခပ္ေလးေလးဖြင့္လိုက္တဲ့..
အေမ့မ်က္လံုး…..
ကၽြန္ေတာ္ ဒီတစ္သက္မေမ့ႏိုင္ခဲ့ပါဖူး….

ရီေ၀ေနတဲ့ မ်က္၀န္းတစ္စံု..
အၾကင္နာ ေမတၱာ ျပည့္ေနတဲ့ အၾကည့္ နဲ႔…
အေမ ကၽြန္ေတာ့ကို ၾကည့္ရင္း…
ပါးထက္ကို မ်က္ရည္ေတြစီးက်လာတယ္..
ကၽြန္ေတာ္ မေနႏုိင္ေတာ့ပါဖူး….

အရိုးသာသာရွိေတာ့တဲ့…
အားမဲ့ေနတဲ့ လက္တစ္စံု..
အဲ့လက္တစ္စံုနဲ႔….
ငယ္ငယ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ့ကိုခ်ီေပြ႔ခဲ့တယ္…
ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕ ျပန္မရႏုိင္ေတာ့တဲ့..
ေႏြးေထြးမႈေတြပါပဲ….

ကၽြန္ေတာ့ လက္ ကို…
အသာေလး စုတ္ကိုင္လိုက္တဲ့ အေမ….
ပါးမွာလဲ မ်က္ရည္စေတြနဲ႔….
ကၽြန္ေတာ့ မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္….
တစ္ခါးမွ မရခဲ့ဖူးတဲ့…
အေမ့ရဲ႕…
အၾကင္နာအျပည့္နဲ႔အၾကည့္ေတြ…..

မွတ္မွတ္ရရေပါ့…
အေမ့ ကၽြန္ေတာ့ကို ၾကည့္ေနတာ ၃ မိနစ္ေလာက္ေတာ့ ၾကာမယ္ထင္တယ္..
ဒီၾကားထဲ.. အေမ ေရာဂါဒဏ္…
ဘယ္ေလာက္ခံစားေနရလဲ မသိခဲ့ပါဖူး…
ဒါေပမဲ့…
အေမ့ရင္ ထဲက သူ႔ သား အေပၚခ်စ္တဲ့…..
အၾကင္နာ အေငြ႔အသက္ေတြကိုေတာ့..
ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးသားထဲ အေငြ႔လာရိုက္သြားသလိုပဲ…
“ဘုရား.ဘုရား… အေမ ဘားမွမျဖစ္ပါေစနဲ႔”

သူ႔အနားကို ခပ္ျဖည္းျဖည္းဆြဲလိုက္တဲ့ အေမ….
အားအင္ေတြ ေနာက္ဆံုးအတြက္သံုးလိုက္သလိုပဲ….
ကၽြန္ေတာ္ အလိုက္သင့္ ပါသြားခဲ့တယ္..
“အေမ ဘာလုပ္မွာပါလိမ့္”

ခပ္တိုးတိုး စကားသံ ႏွစ္ခြန္း..
အေမ့ ႏႈတ္ကထြက္က်လာခဲ့တယ္…
သူနဲ႔ပတ္သပ္ျပီး..
ေနာက္ဆံုးကၽြန္ေတာ္ ၾကားခဲ့တဲ့ စကားပါပဲ..
ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္ေတြ က်လာခဲ့တယ္…

(၄)

အဲ့ေန႔မွာေပ့ါ….
ကၽြန္ေတာ့ကို ေမြးခဲ့တဲ့အေမ…
ကၽြန္ေတာ့ကို အရမ္းခ်စ္တဲ့အေမ….
၉ လ လြယ္ ျပီး ၁၀ လ ဖြားခဲ့တဲ့အေမ…
ကၽြန္ေတာ့ လက္ေပၚမွာပဲ..
လူ႔ဘ၀ ဆိုတာကို လက္ျပ ႏႈတ္ဆက္သြားခဲ့တယ္…
ကၽြန္ေတာ္ အရမ္း ၀မ္းနည္းခဲ့မိတယ္…

အိမ္ခန္း အျပင္ထြက္လာတဲ့….
ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြဟာ..
၀င္တုန္းကနဲ႔ေတာင္ မတူပါဖူး…
ကၽြန္ေတာ့ မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တဲ့ အမၾကီး…
“အေမ..” ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔အတူ..
အိပ္ခန္းထဲကို ေျပး၀င္သြားခဲ့တယ္….
ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ မၾကားေတာ့ပါဖူး…
ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ အတူ အေမ လဲ မၾကားႏုိင္ေတာ့ပါဖူး….

အေမရယ္…..
ကၽြန္ေတာ္ ဆိုးမိုက္ခဲ့ပါတယ္…
အျမဲတမ္း သေႏၵဆိုးခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့ကို..
ခြင့္လႊတ္သည္းခံျခင္း လက္တစ္စံုနဲ႔..
အေမ ျပဳ႕ျပင္ေပးခဲ့တယ္…
အဲ့ဒိ လက္ တစ္စံုလဲ..
ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လိုခ်င္တယ္ အေမ…

စာေမးပြဲက်တုိင္း….
တစ္ေျဖာင္းေျဖာင္းရိုက္တက္တဲ့..
အေမ့ရဲ႕ ထား၀ယ္ၾကိမ္လံုးေလးကိုလဲ..
ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လိုခ်င္တယ္ အေမ….

အေဖမရွိေတာ့ေပမဲ့…
သားသမီး ၃ ေယာက္ ကို..
လူေတာ္တိုးႏိုင္ေအာင္…
ပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့တဲ့အေမ့ ဘ၀ ဟာ..
လံုး၀ မလွပခဲ့ပါဖူး….

တစ္ေန႔ တစ္ေန႔….
ေနပူက်ဲတဲေအာက္မွာ…
လူေတြမႏိုးခင္..
အပူေလာင္ခံျပီး..
သားသမီးေတြ.. ပညာေရးအတြက္..
အေမ… အေၾကာ္ေရာင္းျပီး လုပ္ေကၽြးခဲ့တယ္….

“မင္း အေမက အေၾကာ္သည္ပါ”လို႔ ေျပာရင္…
မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္တက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္…
မသိစိတ္က ၾကိတ္ျပီး ျပစ္မွားခဲ့တယ္…
“ဘာလို႔ အေမ က အေၾကာ္သည္ ျဖစ္ေနရတာလဲ….”

ကၽြန္ေတာ္ မွားခဲ့ပါတယ္ အေမရယ္…
အေမ့ အတြက္ မစဥ္းစားပဲ..
ကိုယ့္အတြက္ ကိုယ္ ပဲ စဥ္းစားခဲ့မိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္…
အေမ ေနမေကာင္းတာကို ေတာင္…
မျပဳစုႏိုင္ခဲ့ပါဖူးအေမ……

အေတြးေတြ အမ်ားၾကီးနဲ႔..ကၽြန္ေတာ္..
ေရစက္ခ်သံနဲ႔အတူ….
ေနာက္ဆံုး အေမ့ စကားသံေလးကို….
ႏွလံုးသားေလးက ခပ္တိုးတိုးေလးျပန္ၾကားလိုက္ခဲ့တယ္….

                                                 “ သား….. ေမြးေန႔မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစေနာ္ “