—– ဒီတစ္ခါ နင္ျပန္လာရင္ ငါမငိုေတာ့ဘူး —–

                နင္ျပန္လာမွာလား….အဲ့ဒီေမးခြန္းေလးကို ငါမေမးရဲေသးဘူး

                                နင္ျပန္မလာေတာ့ဘူး….ငါသိတရ္

                 ျပန္လာပါလို႔ေတာင္းဆိုဖို႔ကိုလည္း…..ငါ့မာနကခြင့္မျပဳဘူး

                      နင္ျပန္မလာပါနဲ႔ေတာ့…ငါအရင္လိုခ်စ္တုန္းဘဲ

                         နင့္အသံေလး ငါၾကားေယာင္ေနတရ္…

                   နင့္ ဓာတ္ပံုေလး ငါထုတ္ၾကည့္တရ္ (တစ္ေန႔သံုးခါ)

              နင့္ ရယ္သံေလးေတြ ငါ့အခန္းနံရံတစ္ဝိုက္မွာ ပ်ံႏွံ႔ေနတုန္းဘဲ

              နင္ စိတ္လိုလက္ရ ရယ္ေမာတဲ့အခါ ငါသိပ္ခ်စ္တာဘဲ…

       နင္ေက်နပ္ေအာင္ ထမင္းတစ္ပန္းကန္ထဲ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းစားခဲ့ၾကတာေလးေတြ

                           ငါျပန္ျပီး ၾကည္ႏႈးေနတုန္းဘဲ

                    ငါကိုယ္တိုင္ လက္နဲ႔ခြံ႔ေကၽြးမွ ထမင္းစားတတ္တာေလးေတြ

              ျပန္စဥ္းစားရင္ အခုထိေတာင္ ငါ့ရင္ခုန္သံေတြေႏြးေနတုန္းဘဲ

            နင္ စိတ္ေကာက္လို႔ငိုတဲ့အခါ ငါလည္းေခ်ာ့မရလို႔ငိုခဲ့ဖူးတရ္ေနာ္…

                နင့္ လက္ေလးတြဲလို႔ ငါ့အေပါင္းအသင္းေတြၾကားထဲ

                    ေခါင္းေလးေမာ့လို႔ မာန္တက္ခဲ့ဖူးတရ္

                  နင့္အေၾကာင္းကို ျပန္ေတြးတိုင္း တသိမ့္သိမ့္ျဖစ္သြားတဲ့

             ငါ့ရင္ခုန္သံေတြ အရင္တုန္းကအတိုင္း လတ္ဆတ္ေနတုန္းဘဲ

                   နင့္ အေၾကာင္းေတြးလိုက္တိုင္း ေရးလိုက္တိုင္း

                 ငါတစ္ကိုယ္တည္း ၿပံဳးေနမိတာလဲ အခါခါပါဘဲ

            တကရ္ပါ….မညာပါဘူး ..မယုံရင္လာႀကည့္လွည့္ေပါ့

                သိပ္မေဝးပါဘူး မိုင္ေပါင္း ( 175 ) မိုင္…… 🙂

P.s// ေရးရင္း ေရးရင္းပံုစံေျပာင္းသြားပါတရ္။ အစကေတာ့ခပ္ေဆြးေဆြးေလးေရးမလို႔ဟာကို

         ဘရ္လိုျဖစ္သြားမွန္းမသိ ေခါင္းစဥ္နဲ႔လႊဲသြားတရ္။ မျပင္ေတာ့ပါ။

ဝန္ခံခ်က္။ ။ စာေရးေနရင္း ဘရ္ႏွစ္ႀကိမ္မွန္းမသိျပံဳးလိုက္မိတရ္။