ေလျပည္ကိုမွ အေမေခၚမိတာ …
ခဏတာ တိုက္ခတ္မႈနဲ႔
သူေက်ာ္ျဖတ္သြားမွ
လူတစ္ေယာက္လံုး ေၾကာင္စီစီျဖစ္သြားေလာက္တဲ့အထိ
ႏွလံုးသား ေသဒဏ္က်သလိုမ်ိဳး …
စကားလံုးေတြ အထီးက်န္တယ္ …

ဒီတစ္ေကာင္တည္း စကားလံုးမရွိဘဲ ေနဝင္ခဲ့တာ
အခုဆို နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ခုန္ေပါက္ထြက္ေျပးကုန္ၾကၿပီ …
ဒါဟာ …
ေတာင္တန္းေတြေတာင္ အားနာဖို႔ ေကာင္းေနပါၿပီ …

ကဗ်ာေတြက အၿမဲတမ္းလမ္းေဟာင္းေလးေပၚ
ေငးငိုင္ငဲ့ေစာင္းေနၾကတာ …
အခုဆို …
ေနာက္ဆံုးခြဲခဲ့တဲ့ လမ္းေလးေပၚ
မင္ရည္ေတြ စိုရႊဲလ်က္ …
ငါထပ္ၿပီး …
ဆက္လက္ၿပီး …
ဘာမွ …

ကတိုက္ကရိုက္ပြင့္ေနတဲ့
ေယာင္ရမ္းျခင္းအိပ္မက္ေတြကိုေတာ့ ထိန္းသိမ္းရင္း …

ခဏသာ ေတြ႔ဆံုျခင္းအတြက္ …
ကဗ်ာေတြ ထားခဲ့ၿပီး …
ငါႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္ …

ကံမကုန္ခဲ့ရင္ ….
…………………………….