ခြဲ

စကားတဲ့။ ယံုတမ္းပဲ။
စကတည္းက ကားလာခဲ့တယ္။
ေျခာက္လမ္းသြားမွာ အေခ်ာက္ေတြ လမ္းသလားတာက အစ။
အ တဲ့ သူေတြပဲ ျပန္ျပန္ စ ၾကတယ္။
ဖိုးၾကယ္/ မွဴးေန/ ခံႏိုင္ရည္ အပါအ၀င္။
ပိုးခ်ည္ေတြ ငင္ၾကတယ္။ အိမ္ တစ္လံုး။ ႏွစ္လံုး။
တခ်ဳိ႕က ၿပံဳးတယ္။ တခ်ဳိ႕က ရႈံးတယ္။ လားရာ။

စကားလံုးေတြကလည္း ယံုတမ္းပဲ။
ပုံျပင္ေတြကို ဖမ္းတယ္။ ၾကမ္းလို႔ ဆိုရုံနဲ႔
နိမ့္တာပဲ ျမင္ရင္ ရွမ္းတယ္။ ကစဥ့္ကလ်ား။
၀ကၤပါ။ စစ္တုရင္။ မန္ေနဂ်ာ။

“ ငါ့ ေလွ ငါ ထိုးတာ ပဲခူးေရာက္ေရာက္ေပါ့။ မင္း နဲ႔ ဘာဆိုင္လဲ။ ”
“ ပဲခူးမေရာက္ဘဲ ေလွေမွာက္ၿပီး တဂိုးဆီေရာက္သြားမွာစိုးလို႔
သတိေပးတာ တားမရရင္လဲ သေဘာပဲ။ ”
“ အေဖတို႔ ေခတ္မွာ မရွိဘူး။ သမီးတို႔ ေခတ္မွာပဲ ရွိတာ။ ”
“ ဒါနဲ႔ ေခတ္ဆိုတာ ဘာလဲ။ ”

စ လိုက္တာနဲ႔ တန္းယံုတာပဲ။ ရယ္သြမ္းေသြး။
မဲ့သြမ္းေသြး။
မွန္ ကိုပဲ ေငးေနမိတယ္။ ဇရာ။

တစ္ခါတေလေတာ့ ၿငဳပ္သီးကို ေစ်းႀကီးေပးၿပီး
၀ယ္စားခ်င္တာေပါ့။
က်ဳပ္တို႔ဟာ အစပ္ႀကိဳက္တတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ က်ိန္စာ။

မင္းသိုက္ထြန္း (၂၉ စက္တင္ဘာ ၂၀၁၂)