စကၠဴစုတ္နဲ႔ထုပ္ထားတဲ့

အခြင့္အေရးကို လ်စ္လ်ဴရွဳလုိ႔

ဖဲျပားေရာင္စံုနဲ႔ ထုပ္ထားတဲ့

ျပသနာကို ရွာေနၾကတာ

လူ႕ဘ၀လား…

မရႏုိင္တာကိုမွ တမ္းတၾကတယ္

ခက္ခဲတာကိုိမွ တန္ဖိုးရွိတယ္ထင္တယ္

ရိုးသားမႈကိုမွ အခြင့္အေရးယူတယ္

လွည္းစားမႈေတြကို ရူးသြပ္တယ္

နားလည္မႈေတြကုိ လ်စ္လ်ဴရွဳၾကတယ္

ဘယ္အရာက မက္ေလာက္စရာရွိလို႔လဲ…

ေဘာင္ခတ္ၿပီး အက်င္းက်ခံရတဲ့ လက္တံကို

ဘယ္သူကမ်ား အက်င္းခ်ခဲ့တာလဲ

သူလဲ လြတ္လပ္ခ်င္မွာပဲလုိ႔

ဘယ္သူကမ်ား စာနာေပးဖူးသလဲ…

တစ္ေယာက္ထဲ ေနထိုင္ရျခင္းဟာ

အက်ဥ္းတန္လွတဲ့ အထီးက်န္ျခင္းပါ

အဲ့လုိနဲ႔က်ေနာ္လဲ တကုိယ္ေကာင္းဆန္တတ္လာတယ္

ခင္းဗ်ားတို႔ လူေတြလုိမ်ိဳးေပါ့…

လူေတြအတြက္ က်ေနာ္ဟာ

ဘာမွမဟုတ္ခဲ့ပါဘူး

အဲ့ဒီ ဘာမွမဟုတ္ခဲ့တာကိုပဲ

တယုတယ ေစာင့္ထိန္းေနမိတယ္…

ျဖစ္ႏုိင္မယ္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ာတို႔ရဲ႕

သုခေတြကို နည္းနည္းျဖစ္ျဖစ္ေပးပါ

က်ေနာ္လဲ ဟန္ေဆာင္ထားတဲ့

မ်က္ႏွာဖံုးအျပံဳးကို ခၽြတ္လုိ႔

တခါျဖစ္ျဖစ္ အမွန္အကန္ျပံဳးၾကည့္ခ်င္တယ္…

က်ေနာ့္ကို က်ေနာ္အေမွာင္ခ်လုိက္ပါၿပီ

ကဲ… က်ေနာ့္ထက္ေမွာင္စရာဘာရွိလဲ

က်ေနာ့္ကို လိုက္မရွာၾကပါနဲ႔

မျမင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေမွာင္ခဲ့ဲၿပီးပါၿပီ

ေက်းဇူးျပဳၿပီး တက္ေတာ့မနင္းပါနဲ႔…

ေနနဲ႔လ ဆံုေတြ႕တဲ့အခ်ိန္ကာလမွ

က်ေနာ္အမွန္တရားကိုေကာက္ရခဲ့တယ္

လူ႔ဘ၀ကုိ က်ေနာ္စြန္႔ခြာသြားခဲ့ရင္

အစားထိုးမဲ့သူ အဆင့္သင့္ရွိတယ္

လူေတြလုိေနတာက လူေတြပါ

က်ေနာ္ဆိုတဲ့ က်ေနာ္မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး…