ေကာင္းကင္ကို လွမ္းထိေတာ့မေယာင္ အေဆာက္အဦး ရွည္ရွည္ေတြနဲ႔
မီးေရာင္ထိန္ထိန္ လင္း ေနတဲ့ ၿမိဳ႕
သဘာ၀မဟုတ္တဲ့ သဘာ၀အေယာင္ေဆာင္ အလွအပေတြနဲ႔
ေခတ္ေရွ႕က ေျပးေနတဲ့ ၿမိဳ႕
တိုနံ႔နံ႔ စကပ္ေတြၾကားက ေဒါက္ဖိနပ္သံ တဂြပ္ဂြပ္နဲ႔
အျပံဳးအရယ္ကင္းတဲ့ လူသားေတြ ဖံုးလႊမ္းထားတဲ့ ၿမိဳ႕
ေဆာင္းေဘာက္ထဲက ပ်ံ႕လႊင့္လာတဲ့ ေတးသံၾကား
ေနပူက်ဲက်ဲ က ျပ ေဖ်ာ္ေျဖေနတဲ့ အဖိုးအိုအတြက္ တစ္က်ပ္ျပား ငါးဆယ္
စြန္႔က်ဲဖို႔အတြက္မွ အခ်ိန္မေပးႏုိင္တဲ့ ေျခလွမ္းသုတ္သုတ္ေတြၾကားက
လူကံုတံေတြအမ်ားဆံုးေနထိုင္တဲ့ ၿမိဳ႕
အျပံဳးတုနဲ႔မ်က္ႏွာဖံုးလႊာေအာက္က ရက္စက္တဲ့မ်က္၀န္းပိုင္ဆုိင္တဲ့
ႏွလံုးသား အတုနဲ႔ လူသားေတြ အမ်ားဆံုးရွိတဲ့ ၿမိဳ႕
ေျခတစ္ဖက္စာ ေနရာတစ္ခုအတြက္ အခ်င္းခ်င္း ကန္ခ်ဖို႔ ၀န္မေလးတဲ့
ပညာတတ္ေတြ ေပါမ်ားတဲ့ၿမိဳ႕ …..
ဒီလုိ မြန္းက်ပ္တဲ့ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ ကို
ငါ မြန္းက်ပ္စြာနဲ႔ ဖက္တြယ္ေနရဆဲပဲ ….