(အတိတ္)

ဥေပကၡာ၀ါဒီ ရဲ႕ အစမ္းသပ္ခံ…

မ်က္ရည္လက္က်န္ ရဲ႕ ပါရမီၿဖည့္ဖက္..

သက္ၿပင္းေလာင္းသံေတြရဲ႕ အၿဖည့္ခံ..

မနက္ၿဖန္ေတြကို လစ္လ်ဴရႈ..

ပစၥဳပၸန္ကို မထုဆစ္သူ….။

အတိတ္ကို အသက္သြင္း…

မိမိကိုယ္ကိုယ္ နွိပ္စက္ၿခင္းၿဖင့္

ကဗ်ာမ်ားကို မြန္းမံ….

အသည္းကို အဖန္ဖန္ခြဲ….

ေနစိမ့္ခဲ့…..။

ဆူးကို ေႀကာက္ရြ႕ံ ရင္း..

နွင္းဆီကို ပံု ခ်စ္..

ေသြးေႀကာေတြ တဆစ္ဆစ္ကိုက္ခဲ..

မိုက္မဲစြာ ဆက္တိုး

အက္ကိုး (echo) ေတြတိုင္းဟာ က်ိန္စာ..

မလိမၼာစြာ ငံု႕ခံ

ကိုယ့္ရစ္သမ္ နဲ႕ ၿပန္ေသဆံုး….။

ကဗ်ာကို ဖက္တြယ္..

အသက္ငယ္ငယ္ နဲ႕ က်ရံႈး…

အမုန္းမ်က္၀န္းေတြႀကား

ေနာက္ေက်ာနဲ႕ဓါး တစ္သားတည္း..

အံႀကိတ္ တိတ္ဆိတ္..

စကားသံတိတ္ခဲ့ရ..။

(ကံႀကမၼာဓါးေသြးဖို႕အတြက္

ငါ့ နွလံုးသားကိုမွ ေတာင္းရက္တာ

ရင္….နာ….တယ္….။)

(ပစၥဳပၸန္)

ရင္……နာ…..တယ္   ဆိုတာ

မရင္းတဲ့ အနာ

မက်က္တဲ့ ဒဏ္ရာ..

ငါ….ဆိုတာ…..

ငါ…ယဇ္ေကာင္..

ငါ..အၿမစ္ေဟာင္းေလာင္းသစ္ပင္..

ငါ…. …..။

တစ္စံုတစ္ေယာက္..

တက္နင္းေၿခမြ…

တစ္ခဏစာ ၿပန္မႀကည့္…

စကားလံုး ဟာမိုနီမွာ..

ငါ၏ နာက်င္မႈမ်ား..သာၿဖစ္ေတာ့၏…

………………………..

နိဂံုး ေရာက္လုၿပီ…။

(အနာဂါတ္)

ထိုသို႕ၿဖင့္

နာက်င္ၿခင္းတစ္ေခတ္..လြန္ေသာ္..

ငါ့ကဗ်ာအား ငါ ေမာ္ႀကြားစြာ ႀကည့္တတ္ေပလိမ့္မည္…။

နိုးဆက္ ေန႔