သတၱဳမိုးမ်ားလုိ
မာေက်ာ၊
ေအးစက္
ငါ့ရင္ကုိ ထိမွန္သမွ်ဟာ
ခြဲခြာျခင္းနိမိတ္ပုံေတြသာ။
ေျပာမထြက္ခဲ့တဲ့ စကားလုံးအဆိပ္မ်ား။
ေထြးမႏုိင္ အန္မရ ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈမ်ား
အဖ်ားေသြးက
တျဖည္းျဖည္းႀကီးက်ယ္ ခမ္းနားလာ။
နံရံပစ္ေပါက္လုိက္တဲ့
လူသားတုိ႕ရဲ႕ အထီးက်န္ဆန္မႈကသာ
တစ္စစ သိမ္ငယ္ေဖ်ာ့ေတာ့သြား။
ဘယ္သူဟာ ဆုံစည္းျခင္းကုိ အာမခံႏုိင္ခဲ့ပါသလဲ။
ထ၀ရ. . .
တဒဂၤ. . .
သစၥာ. . .
ေဖာက္လြဲေဖာက္ျပန္. . .အစရွိသျဖင့္. . .
စကားလုံးမ်ားအေပၚ ထားရွိတဲ့ အစြဲအလမ္းမ်ားကုိ
လႊတ္ခ်လုိက္ပါ
တကယ္ေတာ့
အမွန္တရားဆုိတာ
ဟုိးေ၀းေ၀းက
ၾကယ္မႈန္ၾကယ္မႊားမ်ားပမာ။
ေဖ်ာ့ေတာ့
မွတ္သိ အလင္းမ်ားနဲ႕ေ၀းကြာ။
ဖိစီးလုိက္. . .
လႊမ္းမုိးလုိက္. . .
သာယာလုိက္. . .
ႏွိပ္စက္လုိက္. . .
သံေယာဇဥ္ သဲလြန္စကေလးမ်ား။
ညက အကန္႕အသတ္မဲ့ နက္သင့္သည္ထက္ ပုိမုိနက္႐ႈိင္းလာ
ေမ့ဖုိ႕ႀကိဳးစားေလေလ သတိရျခင္းက
ပုိမုိထင္ရွားစြဲၿမဲလာေလေလ။
ေခါင္းအုံးေပၚ ကုိယ္ေႏြးေႏြး။
တိတ္တစ္ဆိတ္ မ်က္ရည္ေႏြးေႏြး။

ႏုိင္မြန္ေအာင္သြင္
(႐ုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ-ဇန္န၀ါရီလ-၂၀၀၇)