ဖန္ခြက္ျဖဴေလးတစ္ခြက္

ေရၾကည္ၾကည္ေလးထည္႔

ျမင္႔ျမတ္တဲ႔ေနရာမွာ ပူေဇာ္ထားခ်င္ပါရဲ႕…၊

ခုပံုစံခြက္မွာေတာ႔

ဟိုးအေျခဆီမွာ

အဖတ္ဆည္လို႕ မရေတာ႕တဲ႕

ေအာက္က်ေနာက္က် ဆႏၵတစ္ခ်ိဳ႕တစ္၀က္နဲ႔

ေဘာင္ဘင္ခတ္ အိပ္မက္ အေသေတြ…၊

အသက္ၾကီးလာတာနဲ႔ အမွ်ရယ္သံေတြက က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္

နွစ္သက္မိတဲ႔ ကဗ်ာတစ္ပိုဒ္လိုေပါ႔

(ဒဏ္ရာေတြကို ပံုၾကီးခ်ဲ႕ဖို႔ဆိုတာ

အရံႈးအေပၚသိပ္ေလးနက္လြန္းရာမ်ားက်ေနမလား)

ဒီလိုနဲ႔ သခါၤရတရားကိုရယ္

လက္ခုပ္လက္၀ါးတီးျပီးရယ္

မ်က္ရည္ထြက္ေအာင္ရယ္…၊

ေခါင္းနဲ႔ပန္းဟာ ေက်ာျခင္းကပ္လ်က္

တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ဘယ္ေတာ႔မွ မေတြ႔နိုင္ဘူး

၀မ္းစာ နဲ႔ ေခါင္းမညြတ္လိုမႈဟာလည္း

ေရေသာက္ျဖစ္ တစ္ခုတည္းေပမဲ႔

ေပါင္းကူးလို႔ မရနုိင္ဘူး…

(ခင္ျမဇင္ကေတာ႔ ထမင္းဇလံုထဲ ျပဳတ္က်သြားတဲ႔ မာနတရားေတြတဲ႔)

ကိုယ္က်င္႔တရားေလး ေခ်ြးတိတ္ေနရင္

ေတာ္ေသးရဲ႕ေပါ႕…၊

လူ အျဖစ္ရွင္သန္ျခင္းကလည္း အႏၱရာယ္ သြယ္သြယ္

ရပ္ေနတဲ႔ ေျမၾကီးေတာင္ အက္မွာ ေၾကာက္ရေသးတယ္…၊

ဒါေပမဲ႔လည္း

ခူးဆြတ္ခ်ိန္ရွိခဲ႔လို႔သာ

စိုက္ပ်ိဳးသူေတြ

စိတ္ပါလက္ပါ ထြန္ယက္နိုင္ၾကတာေပါ႔…၊

တစ္လွည္႔မွာ ေနသာဦးမယ္ဆိုတာ ေတာ႔

ေသခ်ာပါတယ္…၊

အဲဒီအခါက်မွပဲ

ဖန္ခြက္ျဖဴေလးထဲ

ေရၾကည္ၾကည္ေလးထည္႔

ျမင္႔ျမတ္တဲ႔ ေနရာမွာ

ပူေဇာ္ထားလိုက္ေတာ႔မယ္…။