ကမာၻႀကီးဆီကို လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္

ဘယ္ေျခမမ်ိဳးနဲ႔ ေျမပံုလမ္းညႊန္ကို ခလုတ္တုိက္ရမလဲ။

ကိုယ္အိမ္ျပန္ဖုိ႔ ဘယ္ဖ်ားနာမႈကမွ ကယ္တင္မေပးႏုိင္ဘူး။ ေဝဒနာ။

နာရီလက္တံေတြရဲ႕ ကိုက္ခဲမႈမ်ိဳးနဲ႔ ေလယာဥ္ပ်ံေတြထြက္သြားတယ္။

တစ္ရက္။ ႏွစ္ရက္။

ကမာၻႀကီးနဲ႔ေတြ႕ဖုိ႔အိမ္ကထြက္လာတဲ့ေန႔က ကမာၻႀကီးက အိမ္ျပန္သြားတယ္။

တစ္ရက္။ ႏွစ္ရက္။

ကိုယ့္ကိုဘယ္လုိဟာသမ်ိဳးက ဟာသျဖစ္ေစဦးမလဲ။

ေနာက္တစ္ခါထပ္ရယ္ရမယ္ဆုိရင္ေတာင္ ကိုယ္အိမ္ပဲျပန္ မယ္/ခ်င္တယ္။

ဥပဒ္ဒဏ္ကကြ်န္ေတာ့္အုိေသြးထဲ အက်ဥ္းက်ေနဆဲ ေမေမ။

တစ္ရက္။ ႏွစ္ရက္။

စားပြဲတင္မွန္ေဘာင္ဓာတ္ပံုေလးကို တံခါးေခါက္ၾကည့္လည္း တံခါးပြင့္မလာဘူး။

တစ္ရက္။ ႏွစ္ရက္။

ဓာတ္ပံုမွန္ေဘာင္ရဲ႕ေနာက္မွာလည္း ေမေမမရွိျပန္ဘူး။

ဓာတ္ပံုထဲကကိုယ္က အစစ္လား။ ကိုယ္ကအစစ္လား။

အိမ္မွာမရွိတဲ့ကိုယ္ကပဲအစစ္ျဖစ္္တယ္။ ကိုယ္အိမ္မွာမရွိတာလည္း အစစ္ပဲျဖစ္တယ္။

ကိုယ္အိမ္ျပန္ခ်င္ေနတာလည္း အစစ္ပဲျဖစ္တယ္။

တစ္ရက္။ ႏွစ္ရက္။

ေနပိုင္

၁၀.၀၉.၂၀၁၂

ဝဝး၃၃

In: ကဗ်ာ Posted By: nay-paing Date: Mar 11, 2013

Leave comment commentinfo

1 Comment & 333 views

homesick