အိမ္စာ

ေက်ာင္းမဆင္းခ်င္ဘူး။ ေႏြရာသီဆုိ အသက္တုိတတ္တယ္။

သူမေက်ာင္းမတက္တဲ့ေန႔ဆုိ ကိုယ့္မွာလည္း ၾကည့္စရာမ်က္ႏွာမရွိေတာ့ဘူး။

ခံရခက္တယ္။ သူမနဲ႔လဲေရးမယ့္ေဘာပင္ကေလး ေသြးရုိးသားရုိးလမ္းမွားပိုင္ခြင့္နဲ႔။

ေကာ္ရစ္တာႀကီးျမင္တုိင္း ကိုယ့္ေျခမအေဟာင္းေလးကို ျပန္ျပန္သတိရတယ္။

ေခါင္းစည္းႀကိဳးအစိမ္းေရာင္ေလးကို ခ်ဥ္ခ်င္းတက္မႈကကိုယ့္ကို ထမင္းမစားကြမ္းမစားလုိ႔ ျမင္တယ္။

ေက်ာင္းေရွ႕ကသစ္ပင္တန္းႀကီးမွာ ကိုယ္ဘယ္လုိလည္ပင္းမ်ိဳးနဲ႔ေမွ်ာ္ရမလဲ။

ေက်ာင္းစာအုပ္ ေနာက္ေက်ာက အပိုင္းအစ စာတုိမ်ား။

ဒီလက္ေမာင္းကို ဘယ္အခ်ိန္ခပ္ျပင္းျပင္းလာရုိက္မလဲလုိ႔ပဲ ေစာင့္.. ေစာင့္ေနရ/မိတယ္။

လြမ္းရလြန္းလုိ႔ အမာရြတ္ေတြလည္းမ်ားေနၿပီ။

ကိုယ္မုန္႔ေစ်းတန္းမသြားဘူး။ လက္ေတြ႕ခန္းေရွ႕မသြားဘူး။

ဘယ္လုိလက္ေရးမ်ိဳးနဲ႔ေရးမွ သူမအေၾကာင္းကုိေရွာင္လုိ႔ရမလဲ။ ကိုယ္မသိဘူး။

သူမပါးကြက္ကေလး ေက်ာင္းမတက္ရင္ေတာ့ ကိုယ္လည္းစာေမးပြဲက်ႏုိင္တယ္။

ေနပုိင္

၁၇.၀၉.၂၀၁၂

ဝ၁း၁၄

In: ကဗ်ာ Posted By: nay-paing Date: Mar 11, 2013

Leave comment commentinfo

1 Comment & 110 views

so nice
miss childhood so uxh