♥
အို…
” ညီမငယ္ ”
ဘဝေတြၾကမ္းေပမယ့္လဲ(လည္း)
စိတ္မၾကမ္းျပီး ကိုယ္မႏြမ္းေအာင္ေနပါကြယ္
အတိတ္ေဝဝါး စိတ္ေတြရယ္ ေစကာစားေတာ့
ရက္ေန ့ေတြတိုင္း ပ်က္ေၾကြျပိဳင္ပါေပါ့
ကမ္းေျခနဲ ့လွိဳင္းလို ပ်က္ေၾကြကာ ပဲ့ျပိဳယိုင္သမို ့
ကိုယ္ခႏၶာလဲ(လည္း)
” ႏြမ္းလွတယ္ ”
♥
ႏူတ္ထြက္ရယ္တစ္ခ်က္ သတိမမူျပက္ရယ္ျပဳပါေပါ့
ေထရီ ေမ “‘ ထြက္ “‘ တံေတြးစက္ကိုလ
ေစတီရင္ျပင္ ျမင္မေကာင္း စိတ္ဝယ္ညွင္းကာပ
ညစ္ညမ္းကာ ဆဲဆိုုျပဳခဲ့ေပါ့
” ညွင္းလွေနာင္မ်ား ”
♥
ျမတ္မွဳက်င့္ေဆာင္ ၊ ေကာင္းမွဳျပဳေဆာင္
ေကာင္းက်ဳိးတေျပာင္ေျပာင္ ဝင္းပါလ
ႏူတ္ထြက္ကာ ေတာင္းဆုျပဳပါလို ့
”” ဥပပါတိက ပဋိသေႏၶ ”’ တည္ကာျပဳ၍
နတ္မမီွ လူမွ်မက အဆင္းရူပကာ ရွိပါေပါ့
ေကာင္းကင္ က်သား
တစ္ဆယ့္ေျခာက္ တစ္ဆယ့္ငါး
” နတ္သမီး အလား ”
♥
အမ်ဳိးအေဆြ ဘယ္ေန အိုးအေျခတည္မေတြ ့
ေမြးအေမ အေဖ မတည္မဲ့ပါေပါ့
ေကာင္းကင္က် နတ္သမီး မမွ်လွပါလို ့
သရက္ပင္ေျခမွ ” ခ ” (ခါ) ကာပ
အို … ဘယ့္ ” အမၺ ”
♥
အရြယ္ပ်ဳိစဥ္ ဟိုအရင္အလြန္လွ
ပိတုန္းေရာင္ မည္းနက္ေမွာင္ ဆံေက အဆင္းရယ္ႏွင့္
ေျဖခ်လွ်င္ သုံးေတာင္ထြာ လွဳိင္းလွိဳင္းက်ပါလို ့
အဖ်ားေကာ့ကာ ၾကည့္ရွဳ ့ဖြယ္ အို အဆင္း
ေနာင္အခါ ေလွ်ာ္မွ်င္အဆင္းျဖဴကာေဖြးျပီေပါ့
အို…ဘယ့္ ” ဇရာ ”
♥
အလွကိုမင္ ဦးေခါင္းတြင္ ပန္းကို အျပည့္ဆင္ေတာ့
ေလအတိုက္တြင္ နံ ့သာၾကဳတ္ကို ဖြင့္ဘိသို ့
” ေမႊးၾကိဳင္လို ့သင္း ”
♥
ဦးေခါင္းဆံပင္ ဟိုးအရင္ ငယ္စဥ္ ညီညာ စီကာ စိုက္ဘိသို ့
အိုမင္းကာ ” ဇရာ ” လႊမ္းျပီေပါ့
တင့္တယ္ ပတ္ထုံး ရွဳန္းျပန္စုဆြဲ
တစ္စမွီ ၊ တစ္စမမွီ ညြတ္ မညီ ခြ်တ္ေခ်ာ္ စုတ္ဖြား
စုထုံးေသာ္ လြတ္ကာ ရွဳန္းျပန္ေပါ့
ရြံ ့စရာ ေလ်ာ့ရဲ ၾကဲကာ ေဖြးျဖဴပါလ
အို … ဘယ့္ ” ဇရာ ”
♥
မွင္ေဆး ပန္းခ်ီ ေရးမမွီ ငယ္ရြယ္စဥ္ အို မ်က္ခုံး
ပတၱျမား တပ္ဆင္ မ်က္လုံးတြင္ အေရာင္ဝင့္ျပန္ေပါ့
” လွပရုပ္အဆင္း ”
♥
ျမတ္ေလးငုံ ၊ စံပယ္ငုံ အေသြး
ရွဳ ့ခ်င္ဖြယ္ျပဳကာေဖြးျပန္ေပါ့
” လွပ တဲ့ သြားကေလး ”
♥
ႏူးညံ့ျမင့္သြယ္ ရွဳ ့ခ်င္ဖြယ္ အို ႏွာတံစင္းရယ္ႏွင့္
”” ကကၤဏ ”” မည္ ေရႊတန္ဆာ အဆင္း နားရယ္က
ပိျပား ရွဳံ ့တြ ရွဳ ့ၾကည့္ဖြယ္ မလွျပန္ရယ္ႏွင့္
အိုမင္းကာ ” ဇရာ ” ေထာင္းျပန္ပါလို ့
မ်က္ကြင္းရယ္ညိဳ
ရွဳ ့ခ်င္ဖြယ္ အို မ်က္ခုံး တြန္ ့လိမ္ၾကဲရဲ ့ျပန္
မလွမပ က် မ်က္ကြင္း ရယ္ျပိဳင္
ပါးပိန္ သြားက်ဳိး အရုပ္ဆိုးျပီေပါ့
အို …ဘယ့္ ” ဇရာ ”
♥
ေတာဖ်ား ျမိဳင္ခြင္ သြားလာပ်ံျမဴး
လွည့္လည္ကာ တြန္က်ဴးျပန္ေပါ့
ဥၾသ ငယ္သြင္ ခ်ဳိလြင္သံထူး
နာေပ်ာ္ဖြယ္ သံ အဆင္းရယ္ႏွင့္
လုံးဝန္းေခ်ာညီ
ရွဳ ့ခ်င္ဖြယ္ တင့္တယ္တည့္မတ္ ေရႊမုရိုးစည္ဘိကဲ့သို ့
ငယ္ရြယ္စဥ္ ရွဳ ့ခ်င္ဖြယ္ ႏွမလွရယ္က
အို … ဘယ့္ ”’ အမၺ ”’
♥
အခ်ိန္ၾကာေညာင္း ႏွိပ္စက္ ” ဇရာ ” ေထာင္းျပန္
ကြဲ ၊ အက္ ၊ ရြတ္ ၊ ဆိုး ယြင္းယို ့ ႏွဳတ္ျမိတ္
သြားက်ဳိး ပါးပိန္ အသံ တိမ္၍
အို ၊ ပ်က္ ၊ အက္ ၊ ကြဲ ခြ်ဲသလိပ္ သံ ဆူညံေဝေပါ့
လည္တိုင္ ေရျပား အိုမင္းကာ တြန္ ့လိမ္ ညႊတ္လွ်ဳိး
လည္ကုတ္ရယ္ က်ဳိးကာလ
ရွဳ ့ခ်င္ဖြယ္ ငယ္ အဆင္းရယ္က
မတင့္တယ္ ” အို ” ကာယြင္းျပန္ေပါ့
အို … ဘယ့္ ” အမၺ ”
♥
ကံ ဝဋ္ ကယ္ ဘယ္မေျပ မေကာင္းမွဳကံၾကြင္း
ဟို အရင္ ”’ ေထရီ ေမ ” ကိုလ ျပည့္တန္ဆာ ဆဲဆိုမိခဲ့ေပါ့
ဝစီကံ စီမံ တြန္းပါလို ့
ေရွ ့ဝိပါတ္ ၾကမၼာ အထူးရယ္ေၾကာင့္
ရုပ္ အဆင္းရယ္ ပစ္မရြယ္ ကင္းျပန္လဲ(လည္း)
ပိုင္သူမဲ့ မ်ဳိးအေဆြ ကင္းပါလို ့
မင္း ဘ႑ာျပဳကာ ေဝသာလီမင္း အေပါင္းရယ္က
ကိုယ္စီ ကိုယ္စီ သိမ္းယူ မယား ျပဳက်င့္ပါေပါ့
ကံၾကမၼာ အက်ဳိးေပးရယ္
” ျပည့္တန္ဆာ ” ျဖစ္ရျပန္
♥
ႏုနယ္ ရုပ္ဆင္းရယ္က အိုမင္းကာ ပ်က္ရြယ္ ယြင္းျပန္ေပါ့
ကိုယ္မပိုင္ ၊ သူမပိုင္ ရုပ္ခႏၶာ ကိုယ္ရယ္က
”ဇရာ” သာပိုင္ ”ဇရာ” အတိုင္းျဖစ္ပါလို ့
မျမဲ ျဖစ္ ” အနိစၥ ” အစစ္
ေၾကာက္စရာ ပုတ္ပြ ယုတ္ရြ
အို .. ” ဒုကၡ ” အစစ္
ငယ္ရြယ္စဥ္ လွ အဆင္း
အိုမင္း ယို ့ယြင္း ျပိဳကာယြင္း
အစိုးမရ ” အနတၱ ” အစစ္
♥
@by Neon Poemchitthu

♠♠ ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ ဝတ္နည္း မဟာဝါ ပါဠိ ေတာ္ -၂၉၉ လာ ♠♠

♣♣♣ အမၺပါလီ ေထရီ၏ ဝဋ္ဘဝ ဇာတ္ေၾကာင္းအား ခံစားသီက်ဴး ေရးဖြဲ ့ပါသည္ ♣♣♣