ေရသန္႔ဗူးထဲကေရလို
အေငြ႕ပ်ံမရ စီးဆင္းမရနဲ႔
အဖံုးကို ဖြင္႔ကန္ထြက္ဖို႔
အားအင္တခ်ဳိ႕ေလာက္လိုခ်င္တယ္….

စိတ္ခရီးမွာစ်ာန္ယာဥ္စီးေပမယ္႔
ေျခတစ္လွမ္းမွ် မေရႊ႕ႏိုင္တဲ႕ေကာင္
ခ်စ္သူမွီႏြဲ႕ဖို႔ ေဟာ႔သည့္ပုခံုးဖ်ားေတြ
ခ်န္ထားခဲ႕ ၾကာလြန္းလို႔
မႈိေတြေတာင္ ေသာင္ထြန္းလုၿပီ…………

အေမ႔ၿခံ၀န္းက
ႏွင္းဆီခင္းနဲ႔ စံပယ္႐ံု
သည္အခ်ိန္အပြင္႔စံုေလာက္ၿပီ
ပန္ခ်င္သူဆီဆက္သေပးဖို႔
ငါ႔လက္တို႔ အခ်ဳပ္က်ေနဆဲ………..

သည္တခါေႏြေရာက္ရင္ေတာ႔
မု႐ိုးပြင္႔ေလလြင္႔သလိုေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး
ေဆာက္လက္စဘံုနန္းေတြ ခဏနားၿပီး
ႏွလံုးသားကိုေလေကာင္းေလသန္႔နဲ႔ေဆးေၾကာဖို႔
အေမ႔ယာေတာကိုျပန္ဦးမယ္……………….