ငါဟာ
ရာစုသစ္မွာ ဒႆနေတြထမ္းပိုးထားရင္း
ခါးခ်ိေနသူေပါ့………။

ထီးတေခ်ာင္းနဲ့ဖိနပ္တရံရဲ့
ရလိုမွု အခ်ိန္အခါလြဲမွားေနေတာ့
မိုးသည္းထဲက ဖိနပ္တရံနဲ့
ဆူးခေရာင္းလမ္းက ထီးတစ္လက္က
အသံုးမ၀င္ဘူးေပါ့……….။

တိမ္ဖုန္းေနတဲ့ လ လို
အလင္းေရာင္ေတြအပိုင္းပိုင္းျပက္ေအာင္
ရိုက္ခ်ဳိးခံထားရ……..။
အခ်စ္ရဲ့ေကာက္ေၾကာင္းမွာ
က်က်န္ရစ္တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကအိပ္မက္ေတြပါ ခိုးသြားေတာ့
ငါ့လက္က ထြက္က်သြားတဲ့
ဒႆနေတြကို ငါကိုယ္တိုင္ နားမလည္နိုင္ေတာ့ဘူး………..။

ေ၀ဟင္