ညဆီ ေျခလွမ္းျပင္ေနတ့ဲ ေရာင္စုံတိမ္ေတြဟာ
အလင္းကို မွိန္သထက္မွိန္ေအာင္ ေလွ်ာ့ခ်
ဒါကို`ညေန´လို႔ေျပာၾကသတ့ဲ။

ႏႈတ္ဆက္ေလေျပရဲ႕ အေလွာင္အခ်ဳပ္နဲ႔
အိပ္တန္းျပန္ ငွက္သံေတြရဲ႕ အေႏွာင္ အတုပ္မွာ
တစ္ေန႔တာရဲ႕ ဘ၀အေမွာင္ရုပ္လည္း
အေတာင္စုတ္ မြ ေၾက
ေဟာဟိုမွာ…
နံနက္ခင္းက အလွေတြ တံခါးပိတ္ၾကၿပီ။

“ဘယ္အခ်ိန္ျပန္လာေလမလဲ….´´
အေျဖမသိ ပင့္သက္ေတြခမ်ာ
ေနထိတ့ဲ သစ္ရြက္၀ါလို အေရာင္ညွိဳး
ဆာေလာင္ေနတ့ဲ မ်က္လုံးအခ်ိဳ႕လည္း….အေမွာင္ပ်ိဳးေပါ့။

`မိုးခ်ဳပ္ေတာ့မယ္…´တ့ဲ။
ဒါေပမယ့္
ဘ၀၀န္ အပိုးအထုပ္ေတြက ပိုပုိေလး
မေအးျမႏိုင္တ့ဲ အငိုအယုိေတးနဲ႔
ခပ္ငန္ငန္ အပူစိုအေတြးက
အိမ္အျပန္လမ္းရဲ႕ နဖူးစမွာ ခိုေနဆဲ။