“ဒီလိုအေျပာေတြမၾကိဳက္ပါဘူးဆိုမွ ” 

 “ဒါဆိုရင္ေတာ့အဆင္မေျပႏိုင္ဘူးေနာ္”

“ဒီေန႕နဲ႕ဆို ၃ရက္ရွိျပီ…အဲလိုငိုေနရတာ”

လက္ဖ၀ါးက တျပားမွ မေလ်ာ့ သလို လက္ဖမိုးက လည္း အံၾကိတ္ေနဆဲ

ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ဘူး ခြင့္မလႊတ္ ပါဘူး
စဥ္းစားေလ ကိုယ္မွန္ေလပဲ
တယူသန္လြန္းတာ သူ႕ဗီဇ

သည္းခံႏိုင္စြမ္း ျပဒါးထက္က မွင္နီအမွတ္ကို ေက်ာ္လြန္သြားတဲ့ေနာက္
ေပါက္ကြဲ ပ်က္စီးဖို ့သာ ၾကြင္းက်န္ရစ္တဲ့ ခရီးဆံုး ပဲ ျပတ္ျပတ္သားသားေရြးလိုက္ၾကတာေပါ့

တေယာက္ထဲငိုရမွာ ေသခ်ာရင္ နွစ္ေယာက္အတူ ေပ်ာ္ဖို ့ ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး

“အတၱၾကီးတယ္တဲ့ လိုရာဆြဲေတြးတယ္တဲ့ “

ကိုယ့္ေကာင္းကြက္ဆိုရင္ကို မသိေယာင္ေဆာင္ေနတတ္တာ သူ႕အက်င့္ပဲမဟုတ္လား

ေက်ာက္သင္ပုန္းမွ အၾကီးၾကီး သူ႕ရင္ဘတ္မွာ တယုတယ ခ်ိတ္ဆြဲ(ကုိယ္) ညစ္က်ယ္က်ယ္ႏိုင္တဲ့အေၾကာင္းေတြအျပစ္ေတြ ေရးမွတ္ထားဖို ့ဆိုပဲ   (ဖ်က္လို ့မရတဲ့ေက်ာက္တံနဲ႕)

ဒါဘယ္ႏွၾကိမ္ေျမာက္မွန္းကို မသိေတာ့ဘူး
ဒီလိုပဲ ခ၀ါခ်ခ်ပစ္ေနရတဲ့ မာနေတြကအခ်ိန္တန္သူ ့အလိုလို ျပာက်ေပးေနက်

မေခၚမေျပာ မဆိုး မႏြဲ႕ေတာ့ ဘူး  ပံုစံကို ေျပာင္းၾကည့္လိုက္တိုင္း

အဲဒီနွာေခ်းသံ တရႊတ္ရႊတ္နဲ႕ မ်က္၀န္းရည္ၾကည္ေႏြးတို ့က သူ႕လက္နက္

ကိုယ့္မွာ တင္းထားသမွ်အရည္ေပ်ာ္က်လို ့

သူ႕အနားက ခြာမရခဲ့တာ ….. တဘ၀လံုးစာ ၾကာ ျမင့္ ခဲ့ တယ္

တကယ္
ေနာက္တခါ ရန္ျဖစ္တဲ့ အခါ

သူ ့အရင္ဦးေအာင္ အလံျဖဴျပလို ့ ၾကည္ျဖဴဖို ့ ကိုယ္ ၾကိဳးစားမယ္

( အဆင္ေျပသြားေတာ့မွပဲ နာရင္းနွစ္ခ်က္ေလာက္ရယ္သြမ္းေသြးလ်က္ တီးလိုက္ဖို ့ေတာ့ ရည္ရြယ္ထားတယ္- သူမရိပ္မိေစရ)