သူကိုယ္တိုင္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ မသီတတ္မွေတာ့
အဲဒီေႏြ ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲ
ေဆာင္းလမ္းခြဲမွာ
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ဆြဲထုတ္ခံလိုက္ရဘူးတယ္…

ဒီေႏြနဲ႕ဆင္ဆင္တူတဲ့ေကာင္
ေနေျပာင္ေျပာင္မွာ
ႏွင္းတရာ နာမတတြတ္တြတ္ရြတ္ေကာင္းတုန္း
ျဖဴစင္မႈေတြ မီးအံုးခံရတယ္…

နင္ေပ်ာက္တဲ့ေႏြ 
တံလွပ္ေတြမွန္းသိသိနဲ႕
အိပ္မက္ကိုဖမ္းခဲ့တယ္
မိုးတိမ္ကြယ္ရာ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ေစ…

ခုေတာ့ ေႏြအိုအိုတည့္တည့္မွာ
ေရာ္ရြက္တို႕ ပါးပါးရြာခ်
ပိေတာက္ေတြ တေရးနိုးခ်ိန္တိုင္း
ေရေပါက္ေတြနဲ႕ ေရးတဲ့အရုပ္ဟာ
သူမမ်က္ႏွာျဖစ္ျဖစ္ေနတတ္တာတစ္ခုပဲ အဖတ္တင္ေတာ့တယ္…