“ျပန္လာမယ္”တဲ႔လား

ဒီစကားကို ယံုစားၿပီး…ငါတစ္ေယာက္တည္း ရွင္သန္ေနလိုက္တာ

ေႏြဥၾသရဲ႕ အလြမ္းသံေတြေတာင္…. ၄ ႀကိမ္ေျမာက္ျဖစ္ခဲ႔ၿပီ…..။

“မပစ္ပယ္ခဲ႔ပါေစနဲ႔” လို႔ ဆုေတြေတာင္းေနရင္း

အထီးက်န္သူ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာခဲ႔တဲ႔ငါ….

မသိစိတ္ထဲမွာေတာ႔…. နင္ရွိေနျခင္းကို မ်ားစြာမက ေက်နပ္ေနမိေလရဲ႕….။

ဆံုေတြ႔ျဖစ္မယ္႔ေန႔စြဲေတြကို

ႏွလံုးသားနဲ႔ အခါခါမွန္း…..

နင္ေပးတဲ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ျခင္းေတြထဲမွာ ေပ်ာ္၀င္လြယ္ေနရတာကိုက ငါ႔သဘာ၀တစ္ခုလိုျဖစ္ေနၿပီ…။

ရိုးရာမပ်က္ပါဘဲ

ငါနဲ႔ေတြ႔တိုင္း နင္႔အေၾကာင္းေတြ ေမးၿမဲေမးေနဆဲ လူတခ်ဳိ႕ကို

အၿပံဳးတုေတြနဲ႔သာ ေခါင္းတို႔ခါရမ္းျပျဖစ္ခဲ႔…….။

ဘယ္သူကေရာ သနားမွာတဲ႔လဲ…..???

နင္႔ပံုျပင္ေတြ သိသိရက္နဲ႔ ရူးရူးမိုက္မုိက္ ခ်စ္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ငါ႔ကို….။

နင္႔အစြန္အဖ်ားသံေယာဇဥ္ကမ်ား

ငါ႔ဘက္ ေယာင္မွားလွည္႔လာေလမလားရယ္လို႔

ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး တမ္းတၾကည္႔မိတဲ႔အခါ

ခုထိ message box ထဲမွာ ရွင္းလင္းေနဆဲျဖစ္ေနတဲ႔အေၾကာင္းအရာက

ငါ႔မ်က္ရည္ေတြကို ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်လြယ္ေစဆဲပဲ……။  

ဘယ္လိုအရာေတြပဲ ရင္ဆိုင္ေနရပါေစ…..

အမွန္တရားေတြ ခါးေနသည္႔တိုင္ေအာင္

မုသားဆန္ဆန္အိပ္မက္ေတြနဲ႔ ေျဖသိမ္႔ေနတတ္တာမို႔……

မေမ႔ရက္ပါနဲ႔ကြယ္

အလွမ္းသင္႔မယ္႔ေန႔ေတြ ဘယ္ေလာက္ေ၀းေ၀း

ေစာင္႔ဆိုင္းေနၿမဲသူကိုေတာ႔

တစ္ေန႔ေန႔မွာ အငိုတိတ္ေစသင္႔တယ္….။

ေကသရီ