သူ႔ခရီးဟာ
တိုးတိုးတိတ္တိတ္ အသံဆိတ္တယ္။
လူမသိ သူမသိ ကိုယ့္တေယာက္တည္းပဲသိတယ္။

သူဟာ
ဘယ္သူ႔အတြက္မွ အားမျဖစ္ေပမယ့္
ကိုယ့္အတြက္ကိုယ္ အခမ္းနားဆံုး ျဖစ္တယ္။

ကိုယ္နဲ႔ ကိုယ္ကလြဲၿပီး
တစ္ျခားဘယ္သူမွ .. ဘာသာမျပန္တတ္ဘူး
တစ္ျခားဘယ္သူမွ .. ခံစား နားလည္မေပးႏိုင္ဘူး

သိပ္မျပင္းထန္ရင္ dialogue ဆန္တဲ့
ႏွစ္လမ္းေမာင္းတဲ့ ခံစားခ်က္…
ျပင္းထန္လြန္းေလ monologue ဆန္ေလနဲ႔။

ရင္းခဲ့ရသမွ် … အားမေလ်ာ့တမ္း မာန္တင္းရင္း
ခါးသီးတဲ့ ခရီးရွည္ကို ….
အေဖာ္မဲ့စြာ…
သီးသန္႔ဆန္စြာ…
နာက်င္ ခက္ခဲစြာ…
ပင္းပန္း ေၾကကြဲစြာ
ေမာဟိုက္ ဆို႔နင့္စြာ
ခ်ိနဲ႔ အားငယ္စြာ ……..မရပ္မနား ခုတ္ေမာင္းသြားေလရဲ႕

noble