ရီေမာခဲ့ရေသာ…..

ဘယ္မွာလဲ ေရႊေရာင္လႊမ္းခဲ့တဲ့ေန႕ေတြ

လက္ခ်ိဳးေရတြက္ၾကည့္လိုက္စမ္း

ႏႈတ္ခမ္းကို တခ်က္ဖိကိုက္

ေသြးတစက္စက္နဲ႕ ေရးထားတဲ့ ဒိုင္ယာရီစာမ်က္ႏွာမွာ

ေနရိပ္အလာကို အိုဇုန္းလႊာကမ်ား ေစာင့္ခဲ့မိသလား……။

ႏြမ္းဖတ္ေနတဲ့ 50 တန္တရြက္နဲ႕

ေ၀းလြင့္ခဲ့တဲ့ မိုင္တိုင္ေတြနဲ႕

ၾကမ္းရွရွ ဆံႏြယ္ေတြနဲ႕

အရိုးျပိဳင္းျပိဳင္း လက္တစံုနဲ႕

ဘ၀ကို လဲဖို႕ၾကိဳးစားၾကည့္ဖူးခဲ့တဲ့ ရက္စြဲေတြ…….။

ဒုကၡကို ဒုကၡလို႕မျငီး၀ံ့

ေစ်းဗန္းေအာက္က ၁၀တန္အႏြမ္းေလးေတြရယ္

စက္ဘီးအို တစင္းရယ္

ဆံလက္တဆစ္စာ ေငြေၾကးေဖာင္းပြမႈရယ္

ဒီကဗ်ာကို ေဘာင္ခ်ာျဖတ္ဖို႕ ၾကိဳးစားၾကည့္မိလိုက္တယ္…။

အသံတခ်က္မွ မထြက္လိုက္ႏိုင္ဘူး

ေလာကဓံေနာက္ကို အမွီလိုက္ေနရလို႕

ေခါင္းေမာ့ၾကည့္ခြင့္ မရလိုက္ဘူး

ေခြး၀ဲစားတေကာင္နဲ႕ အမဲရိုး လုေနရလို႕

ျမစ္တစင္းလို ေကြ႕ေကာက္ခြင့္မရလိုက္ဘူး

ေက်ာက္ေတာင္တခုေအာက္ ပိတ္မိေနလို႕….။

ဒါေတာင္ စေနေထာင့္မွာ မိုးသည္းေနလို႕တဲ့

ထီးတကိုင္းက်ိဳးတာ ထိုင္ငိုေနတတ္ေသးတယ္

ဟုတ္တယ္

ေခါင္းေပၚ ရြာခ်တဲ့ မိုးကို အံတုဖို႕မေျပာနဲ႕

ေအာ္ေနတဲ့ ကိုယ့္ေအာက္က ဖားကိုေတာင္

ကိုယ္တိုင္ရိုက္ခြင့္ မရွိတဲ့အျဖစ္…

ဟုတ္တယ္

ဘယ္ေလမုန္တိုင္း ဘယ္ငလ်င္မွ မတုိက္ပဲ

လူ႕အျဖစ္ရတယ္ ဆိုရံုမွ်

ေျပးေနရတဲ့ ေဟာဒီေျခဖ၀ါးေတြကို မုန္းတယ္….

ဟုတ္တယ္

ကမၻာဦးမိုးမ်ား ရြာရင္ေလ

က်ဳပ္အိမ္ေနာက္ေဖးက အဖီေလး

ထန္းလက္ကာရဦးမယ္…..။