ဘယ္မွာလဲ ငါ့နားခိုရာ

ဇရပ္အို တခုတေလမ်ား ေတြ႕မလားလို႕

မိုးသည္းထဲမွာ ေတာင္ေတာင္အီအီ ေလွ်ာက္ရွာမိတယ္…

ငါ မ်က္ရည္တစက္က်တယ္

နင္မျမင္လိုက္ဘူး လွ်ပ္စီီးေတြသယ္သြားရေလာက္ေအာင္

ေမွာင္မိုက္ေနခဲ့တာကိုး….။

ေပးဆပ္လိုက္သမွ်တန္ဖိုးတိုင္းဟာ

အလွဴအိမ္တခုရဲ့ တံခါးၾကားက ဖိနပ္ပဲ့လို

ပိန္မသာ လိမ္မသာနဲ႕….။

လြမ္းတယ္

အခ်စ္ေၾကာင့္ ခမ္းနားၾကီးက်ယ္ခဲ့တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းတစံုကို

လြမ္းတယ္

တန္ဖိုးမဲ့စကားေတြ တသြင္သြင္ ပဲ့တင္ခဲ့တဲ့ ဒီေတာင္တန္းေတြကို

လြမ္းတယ္

ေရစီးေၾကာင္းထဲေမွ်ာပါခဲ့တဲ့ ျပန္လမ္းမဲ့ေဗဒါေတြကို

လြမ္းတယ္

တခ်က္ခ်က္ခုန္ခဲ့ဖူးတဲ့ အတိတ္ရင္ခုန္သံေတြကို

လြမ္းတယ္

ငါ ေမာ္ဖူးခြင့္မရခဲ့တဲ့ နင့္အသက္ရွဴသံကို……..။

ျဖိဳးဖ်ဖ် ႏြားရိုင္းသြင္းခ်ိန္မွာမွ

လာေရာက္ႏႈတ္ဆက္ခဲ့တဲ့ ခရီးသည္ေရ…

အလြမ္းတ၀က္စာ ရာသီေတြ တပတ္လည္ခဲ့ျပန္ေပါ့

က်န္တ၀က္ကေတာ့ မီးအိမ္လက္ဆြဲ ဆက္လက္တမ္းတ…ရွာေဖြ….

ဗလာ…ဗလာ…