ငါရွာေနတာ ကဗ်ာမဟုတ္ဘူး …
ငါ့ဘဝတစ္ေလွ်ာက္ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္နဲ႔ …
အၿပိဳင္အဆိုင္လင္းလက္ၾကမယ့္ ေနမဝင္ ေကာင္းကင္တစ္ခု …

ငါေရးေနတာ ကဗ်ာမဟုတ္ဘူး …
လူတိုင္း အျမတ္တႏိုးထားေနတဲ့
ရတနာသိုက္ႀကီးတစ္ခုအေၾကာင္း …

ငါဖယ္တြယ္ေနတာ ကဗ်ာမဟုတ္ဘူး …
အလွဘုရင္ဗီးနပ္စ္ရဲ့ သမီးပ်ိဳအတြက္ ထြန္ယက္စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ …
မရင့္မွည့္ေသးတဲ့ လွပ်ိဳမႈေတြ …
(၂)
ငါ့ကို လွဲၿပိဳလိုက္ပါ ေကာင္မေလးရာ …
သူစိမ္းဆန္တဲ့ အေရးအသားေတြနဲ႔ ငါ့ကေလာင္ေတြကို
ရိုက္ခ်ိဳးပစ္လိုက္စမ္းပါ …

ေနာက္ထပ္ ငါ့ကို …
မ်က္ရည္နဲ႔ ဂမၻီရဆန္ဆန္ အၾကည့္ေတြသာ
အပ္ႏွင္းလွည့္ပါ …

ဒီေကာင္ …
အသည္းကြဲသမားရဲ့ ၾကမ္းျပင္မွာေလ …
ႏွင္းမေၾကြဘူး …
မိုးမေဝဘူး …
ေနမသာဘူး …
ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့မ်က္ရည္ေတြကေတာ့ အခ်ိန္တိုင္းအတြက္ေပါ့ …
အျဖဴေရာင္တစ္စင္း ပက္ပင္းတိုးမိရင္လည္း …
ဒီေကာင္မ်က္လံုးက ငိုမွာပဲ …
အနီေရာင္တစ္လံုး ၿပံဳးတာေတြ႔မိရင္လည္း …
ဒီေကာင့္မ်က္ရည္ ၿပိဳမွာပဲ …
ဆက္လက္ၿပီး ဒီေကာင္ကေတာ့ …
အခ်ိန္တိုင္းအတြက္ …
“ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ရဲ့ စိုစြတ္ျခင္း …” ပဲ …။
(၃)
နံပါတ္စဥ္မတပ္ရေသးတဲ့ ရာသီသံုးပါး …
ၿပံဳးထားစမ္းပါ …
အၿမဲလိုလို …
သစ္ရြက္ေတြေပၚမွာ ၿပိဳလဲေနတဲ့ ငါ့အတြက္ …
အျမစ္ႀကီးႀကီးတစ္ခုကို ဆုပ္ကိုင္ထားဖို႔ ဆိုတာ…
လံုးဝမျဖစ္ႏိုင္ဘူး …
မိုးတိမ္တစ္ပြင့္ခ်င္းစီကို နာမည္ေခၚ …
လို႔ …
တကယ္ေတာ့ ငါဟာ …
စိုစြတ္ျခင္းရဲ့ အသည္းကြဲသူ တစ္ေယာက္ …
ငါ့အတြက္ ကဗ်ာဟာ လိုအပ္လာတယ္ …
ေနရာအႏွံ႔က ေကာင္းကင္အခ်ပ္စီတိုင္းကို …
တစ္ခ်ပ္စီ …တစ္ခ်ပ္စီ …
တလွပ္လွပ္ခြာရင္း …
ေကာင္မေလး …
လမ္းခြဲတဲ့ေန႔က ငါ …
မ်က္ရည္ေတြေပၚ သီခ်င္းေတြက်ဴး …
ေကာင္းကင္တစ္ခုနဲ႔ ကခုန္ရူးခ့ဲရတယ္ …
ဆက္လက္ေမြးဖြားလာတဲ့ ငါ့မနက္ခင္းတိုင္းဟာ …
ေနခုနစ္စင္းတို႔ရဲ့ တည္ေနရာ …
တစ္ခုလို …
စပ္ေလာင္ အိုက္ေၾကာင္တယ္ …
(၄)
ဒီေတာ့ …
ေကာင္မေလး …
မင္းနားလည္ …။…။…
အသည္းကြဲတဲ့ လူမွာ ဘယ္ေတာ့မွ …
ဦးေဏွာက္မရွိဘူး …
သူဟာ …
ကိုယ့္မ်က္ရည္ကို ျပန္ေသာက္သံုးေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ …