” ပန္းခ်ီကားထဲက ဓါးနဲ႔ ဒီ ကဗ်ာကို ဆြဲတယ္ “

တိမ္လႊာကိုခြဲထြက္လာတဲ့ ေနျခည္ႏုႏုခၽြန္ခၽြန္ေလးလိုေပါ့

က်ရာေနရာမွာ … ျပည့္ေအာင္ေတာ့ တတ္ႏိုင္သမွ် ဝိုင္းထားတယ္

အေျဖာင့္ခ်ည္းပဲ မေတြးစမ္းပါနဲ႔ က်ဳပ္က လူရိုင္းတစ္ေကာင္ပါ

ဝူးဝူးဝါးဝါး ထစ္ခ်ဳန္းၿပီးလည္း ရြာခ်င္မွရြာတယ္

မာယာေတြ ေရမီးအစံုနဲ႔ ခင္းက်င္းထားသလား ကုလားအုတ္ငယ္

မီးမညွိျဖစ္ခင္က ရွပ္အက်ၤ ီအျဖဴစြတ္စြတ္နဲ႔ ေကာင္မေလးပါပဲ

အေငြ႔ပ်ံသြားမွ ျပာကို လိုခ်င္ေနလည္း ငါ ခပ္ရဲရဲပဲ လမ္းခြဲပါ့မယ္

ဘဝဆိုတာ မင္းထင္ေနသလို တိုက္ပြဲခ်ည္း မဟုတ္ဘူး

ရင့္ေရာ္ေနတဲ့ ကႏြဲ႕ကလ်ႀကီးပါလား

ေရခဲရိုက္စြပ္ျပဳတ္တစ္ခြက္လိုေပါ့ ( ခပ္ညံ့ညံ့ )

တခါတခါ

စိတ္ရဲ႕ အစြယ္ေတြကို ညွပ္ဖို႔ စိတ္စြယ္ညွပ္ဆိုတာလည္း တီထြင္ခ်င္ရဲ႕

သဲေတြ ဖြားခနဲ လြင့္စင္သြားေစတဲ့  အႏုပညာ

တစိမ့္စိမ့္ စီးဆင္းၾကည့္ေတာ့ ဝဲကို ကၽြဲလို႔ ဖတ္လိုက္ၾက

ဒါပါပဲ … တစ္ေယာက္တည္း … ေနာက္လူေတြ ျမင္ေကာင္းေအာင္ ထိုင္ၾက

လမ္းေဘးမွာ ယပ္ေတာင္ တစ္ေခ်ာင္းပန္…လို႔

ပုထုစဥ္ေနာ ကိုပဲ ရက္ပ္သီခ်င္းလို ရြတ္ေနမိေတာ့တယ္

ခ်ီရြန္ ( ပုလဲ )