စစ္ (ျမင့္မိုးေအာင္)

ရုတ္တရက္၊ ထြက္ေပၚလာတယ္

လူတစ္ခ်ဳိရဲ႕ ေဒါသေတြဆီကေန

လူတစ္ခ်ဳိရဲ႕ အမိန္႔ေပးသံေတြဆီကေန

လူတစ္ခ်ဳိရဲ႕ ေသနတ္ေျပာင္းဝေတြဆီကေန ။

ရုတ္တရက္၊ က်ေရာက္လာတယ္

နွစ္ရွည္လမ်ား လွပေနတဲ့ျမဳိ႕ငယ္ေလးေတြရဲ႕အေပၚ

နွစ္ရွည္လမ်ား ဖူးပြင့္ေနခဲ့တဲ့ပန္းခင္းေလးေတြရဲ႕အေပၚ

နွစ္ရွည္လမ်ား စီးဆင္းေနခဲ့တဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြရဲ႕အေပၚ ။

ရုတ္တရက္၊ ေပါက္ကဲြသြားတယ္

လမ္းမေပၚကလူတစ္ခ်ဳိ႕ ဗံုးခိုက်င္းေတြထဲမေရာက္ၾကေသးခင္

ဘုရားေက်ာင္းဆီက ဆုေတာင္းဝတ္ျပဳသံအဆံုးမသတ္ရေသးခင္

စာသင္ေက်ာင္းဆီက ကေလးငယ္ေတြအိမ္ျပန္မေရာက္ၾကေသးခင္ ။

ရုတ္တရက္၊ ခိုးယူသြားခဲ့တယ္

ဖခင္မ်ားရဲ့ ေသြးစက္ေတြ

မိခင္မ်ားရဲ့ မ်က္ရည္ေတြ

ကေလးငယ္မ်ားရဲ့ အနာဂတ္ေတြ။

ရုတ္တရက္၊ ခ်န္ထားပစ္ခဲ့တယ္

ေလထဲမွာ စိမ့္ေနတဲ့ အဆိပ္ဓာတ္ေငြ႔ေတြ

နံရံေတြေပၚမွာ နစ္ျမဳတ္ေနတဲ့ေသနတ္က်ည္ဆံေတြ

လူတစ္ခ်ဳိ႕ရဲ႕ကိုယ္ေပၚမွာ တပ္ဆင္ထားတဲ့ေျခလက္အတုေတြ ။

ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့

မိခင္နဲ႔ဖခင္ေတြ နာက်င္ေသဆံုးခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္းကို

သူတို႔ရဲ႕ကေလးငယ္ေတြ စက္ရုပ္ဆန္ဆန္ရြတ္ဆိုက်က္မွတ္နိုင္ဖို႔

သမိုင္းစာအုပ္မ်ားရဲ႕ စာမ်က္နွာေတြေပၚမွာ

အနက္ေရာင္စာလံုးမ်ားအျဖစ္

စြန္းထင္းေပကံ်သြားေတာ့တယ္ ။

ျမင့္မိုးေအာင္

(လူေသရဲ႕ေအာ္သံ စာ ၁၄/၁၅)

In: ကဗ်ာ,ျမင့္မိုးေအာင္ Posted By: ၿဖိဳးၿဖိဳး Date: Jul 22, 2013

Leave comment commentinfo

1 Comment & 373 views

ေလးစားပါ၏