အက္ဆစ္ခြက္ထဲက စိတၱဇ တရားလို ၀ိဥာဥ္ ကိုစားတဲ႔ ေန႔မ်ား…
အက္ကြဲသံလို… နားစည္ထဲ ရိုက္ခြဲသြားတဲ႔ အမိန္႔ေတြၾကား
ေရစီးလို႔ ကမ္းျပိဳခဲ႔ရတဲ႔ အသိမွာ
ထိုးစိုက္ခံထားရတဲ႔ အသားစလို ရင္ ကို
ဒဏ္ရာေတြပဲ ထပ္ ျဖည့္လိုက္ပါ

စာရြႊက္ျမစ္ထဲ
သံေခ်းတက္ညေတြကိုမွ ရွာစားတတ္တဲ႔ ေကာင္
ငါက ကဗ်ာ အတြက္ ယစ္ေကာင္ပဲ
ဒီေကာင့္ဓားကို ေကာ္ပတ္လာမစားနဲ႔
ယံုၾကည္ရာနဲ႔သာ ေသခြင့္ေပးပါ

အလင္းတစ္စထဲ ေမွာင္ေနၾကတဲ႔လူေတြ ခပ္မ်ားမ်ားနဲ႔
မိတ္ေဆြစစ္ကို အဲ႔ေလာကမွာ ရွာမရခဲ႔
လေရာင္ကိုပဲ ငတ္မြတ္ခဲ့တဲ႔ ေကာင္
ခုေတာ့ ေၾကမြလို႔ ကြဲရွေနခဲ႔ဲျပီ

ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ခင္းက်င္းထားတဲ႔ စားပြဲ
အဆင္မေျပမႈက
သားရဲတြင္းဆန္ဆန္ ၀ပ္က်င္းထဲက ခုန္ထြက္
နားလည္မႈနဲ႔ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ အသက္ ငင္ သြားတဲ႔ ေန႔ပဲ
အိမ္နဲ႔ ေၾကးစည္သံလို ေ၀းခဲ႔တယ္
ဒီေကာင့္ မင္ကို လာမ ထစ္ နဲ႔

ေမ်ာခ်င္ရာေမ်ာေတာ့မယ့္ ဘ၀ထဲ ေလနီေတြက အားပဲ
ဖြာ လန္ က်ဲ… ပစ္စလတ္ခတ္ ရႊက္ကို ဖြင့္လိုက္တယ္
အိမ္ေျပးဆိုတဲ႔ စကားလံုးနဲ႔ အျပီးမသတ္နိုင္ေသးတဲ႔ ကဗ်ာေတြကို လြယ္ထားတယ္
အဆင္ေျပေအာင္ ေပါင္းေနရတဲ႔ ေငြ မုန္းနည္းနည္းပါတယ္
အေပါင္းသင္းမဆံ႕ဘူး မိတ္ေဆြမရွိဘူး
လူရာ၀င္ခ်င္စိတ္နဲ႔ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ မေျပာဘူး

ေလာကနဲ႔ အဆက္သြယ္ျပတ္ခဲ႕တာၾကာျပီ
သင္းကြဲေနတဲ႔ ဂ်စ္ပစီ အသက္ ငင္ေန႕စြဲ
နားလည္မႈေတြ ဆံုးပါးခဲ႔ ေမ်ာ္လင့္ျခင္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုးစကၠန္႕
ျပႆဒါး မိုးနဲ႔ စုတ္ျပဲ ခဲ႔တဲ႔ ၀ိညာဥ္ ေအးစက္လာတဲ႔ လက္ေခ်ာင္းမ်ား…
ျပာငမ္းလို႔ ဆိပ္တက္ ထြက္သက္

၀ါက်မ်ားနဲ႔ ခရီးထဲ…
သံေခ်းကိုက္သြားတဲ႔ သမိုင္းက ေရွးေဟာင္းျမိဳ႕ပ်က္ၾကီးလို
ရွင္သန္မႈဟာ ငါ့ရင္ဘတ္မွာ စိုက္၀င္ေနတဲ႔ ကဗ်ာ
ဒီေကာင့္ အေခါင္းကို ေသြးစက္လက္နဲ႕ ပိတ္သြားခဲ႔

ညရဲ႕ သခ်ၤ ဳိင္းထဲ
ခ်ဳပ္ရိုး အထပ္ထပ္ လေရာင္မ်ားနဲ႔ ဒီ စ်ာပနကို ခ်လိုက္တယ္ စုန္းျပဴး ( ၂ . ၈ . ၀၁၃)