“စြန္႔ခြာလိုျခင္း အေျကာင္းအရင္း”

ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း အစြန္အဖ်ားမွာေနထိုင္ရင္း

လႈိက္ လႈိက္ျပီး ၀မ္းနည္းလြယ္လာလိုက္တာ
လူမမည္ အျပံဳးေတြနဲ႔ ကၽြန္မ သူ႔ရဲ႕အနား လူရာ၀င္ သူရာ၀င္ရွိလို႔ေပါ့။

ဟန္ေဆာင္ျခင္းယဥ္ေက်းမႈဟာ  ကမာၻဦးကတည္းက ရွိခဲ့တာတဲ့
ဒီ လိုေတြေတြးၿပီး….

ရႈိက္သံကိုေတာင္ ရယ္သံလို ဟာသေႏွာခဲ့ဖူးတယ္
ဘယ္လိုေတာ့ ေမ့ပစ္ရႏိုင္မွာတဲ့လဲ?
တစ္ဖက္ေစာင္းနင္း ထိုးႏွက္ခ်က္ေတြက
မၿကာခဏဆိုသလို
အိပ္မက္ေတြကို ေသဆံုးေစခဲ့တယ္ေလ။

 
အလံျဖဴ မလႊင့္႐ုံတမယ္
ခႏၱီစေတြ အေရာင္တင္လာခဲ့တာပါပဲ
အႏိုင္ယူလိုျခင္း ဖိအားနည္း ရပ္၀န္းထဲ
ဘာမွမဟုတ္တဲ့ မိန္းမရယ္ လို႔
ေတြးဆခံရမႈကိုေတာ့ စာသားေတြ လိုက္မမွီေအာင္ စိတ္ကနာတယ္။

 
ဆုေတာင္းေတြလည္း မေကာင္းခဲ့ပါဘူးေလ
ေမွ်ာ္လင့္ထားသမွ်ေတြ ကြာက်လာတိုင္း
ဆြဲအားမဲ့ခဲ့တဲ့ ေပးဆပ္မႈေတြကို
မုန္းတတ္လာတယ္။
အရႈံးေတြ ဆင့္ထားတဲ့ နံရံကိုမွ….
မျမင္မကန္း ၀င္ ၀င္ တိုက္ေနတတ္တဲ့ကၽြန္မ
သူနဲ႔ ပတ္သတ္ရမယ့္ အနာဂတ္ရဲ႕ အသံထြက္ကို နားစိုက္ေထာင္ရမွာ ေျကာက္တတ္လာတယ္။

ေနာင္တေတြနဲ႔ ပိတ္မိခဲ့တဲ့
ေန႔စြဲမ်ားစြာေျကာင့္ အသက္ရႈရ ခက္ခဲ့ေပါင္းလည္း မ်ားၿပီ။
ကိုယ့္အမွတ္အသားနဲ႔ ကိုယ္မို႔

တ၀က္စီ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ရွင္သန္ျခင္းေတြ ျပန္ေတာင္းခံရင္း….
တကိုယ္တည္း ရည္ရြယ္ရာကို ဗဟိုျပဳခဲ့ေတာ့တယ္။

 
ဘ၀နဲ႔ႏွလံုးသားက ေစစားခဲ့တဲ့ ဇာတ္ေျကာင္းကို
ဇာတ္ညႊန္းေျပာင္းပါရေစေတာ့ကြယ္…
ကၽြန္မေလ ဒီေန႔ကစလို႔…
ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ ရႈံ႕ခ်မႈေတြကို

တႏိုင္တပိုင္ စိတ္ဓါတ္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ေဇာက္ထိုး…..
ထာ၀ရ ရုိက္ခ်ဳိးသြားပါေတာ့မယ္။ ။

အလြမ္းေကသရီ