” သတိရေနခြင့္မွတစ္ပါး….”

ေနာင္တေတြနဲ႔ အေျဖအၾကားလုပ္မိတိုင္း
လူမသိ သူမသိ အရႈံး အသစ္ေတြနဲ႔
ကိုယ့္က်ဆံုးခန္း ကိုယ္ျပန္ရစ္ၾကည့္ေနရသလို….။

အမွန္တရားေတြကပဲ အနာတရ ျဖစ္ေစခဲ့တာလား…?
ေ၀ဒနာေတြ ျကိုးညွိတဲ့အခါ
ရင္ကြဲနာေတြ ရုိးေျမက်လုနီးပါး….ထိရွလာတယ္။
ကိုယ့္စိတ္ကို ျမင္ေအာင္ျကည့္မိတိုင္း
ရင္ဘတ္ကၿပိဳ မ်က္၀န္းတစ္စံုက စို စို လာတတ္တယ္။

အတၱေတြ ေခါင္းေဆာင္ေစခဲ့တာမို႔
ခုခ်ိန္မွာ
အငိုမ်က္လံုး အၿပံဳးမ်က္ႏွာနဲ႔…..
သူ႔အာဃာတေတြ ပိုက္ေပြ႕
ေန႔ရွိသေရြ႕…….သူ႔အေျကာင္းေတြနဲ႔သာ ထိေတြ႕ေနခ်င္မိပါရဲ႕……..။

အတိတ္ေတြနဲ႔ ျငိမ္းခ်မ္းေရးယူဖို႔ ျကံရြယ္ျပန္ေတာ့
မာနက ရင္ကိုခြဲတယ္
မုသားက ႏွလံုးေသြးေတြ ျပန္႔က်ဲေစတယ္
ဦးေႏွာက္နဲ႔ စြန္႔စားရွာေတြခဲ့တဲ့ လမ္း…..
အလြမ္းေတြလည္း ေရေမ်ာကမ္းတင္ဆန္ခဲ့ေပါ့။

အျပစ္ရွိသူတို႔ ၀တၱရားအတိုင္းပါပဲ
ကိုယ့္အမွားဆိုတဲ့ စိတၱဇက
ပရိေဒ၀ေတြကို မႏိုင့္တနိုင္ထမ္းလို႔
အဦးဆံုးအိပ္မက္ေတြ အရုိင္းဆန္ေစခဲ့တဲ့ကိုယ္
သူ႔ကို သတိရေနခြင့္မွတစ္ပါး…….
ဘယ္လို ျပင္ဆင္ခြင့္နဲ႔မွလည္း မထိုက္တန္ေတာ့ပါဘူးေလ။ ။

အလြမ္းေကသရီ