နံနက္ခင္းတစ္ခုရဲ႕ ကန္႔လန္႕ကာကိုဆြဲခ်ၿပီး
တစ္ညလံုးပိတ္ထားတဲ့ မ်က္ခြံတံခါးေတြတြန္းဖြင့္လိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့….လက္က်န္ပင့္သက္ၾကမ္းၾကမ္းတစ္ခ်ိဳ႕ကို
ေျခာက္ေသြ႕ေနတဲ့ လည္ေခ်ာင္းထဲသြန္ခ်လိုက္တယ္။
စိတ္လိုလက္ရမရိွလွေပမယ့္
ခ်ိန္သားမကိုက္ေသးတဲ့ အသိေတြကိုေနရာခ်ရင္း
ဒီလိုနဲ႔…
အိပ္ယာထဲကရွင္သန္မႈကို ပ်င္းရိေနခဲ့ျပန္တယ္။

ဒါ..အဆီအေငၚမတည့္တဲ့ နံနက္ခင္းတစ္ခုလား
စက္ပိတ္ထားတဲ့ ဖုန္းတစ္လံုးလိုျငိမ္သက္
ေလးတိေလးကန္ အသက္ရွဴ ရင္း
ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းအလုပ္႐ႈပ္ေနခဲ့တယ္ ။ ။

ဆိုက္ပရပ္စ္လင္း ၂၀၁၄