ညစ္ႏြမ္းႏြမ္းအလင္းေရာင္နဲ႔ယက္ထားတဲ့မနက္ခင္းကို…
ငါ….ထပ္လို႔…..ၿခံဳရၿပန္ၿပီ ။
..
..
က့ံေကာင္ရနံ႔ေတြ…သင္းၾကိဳင္ေနတဲ့…
ေက်ာင္းေတာ္ကို….သတိတရမၿဖစ္မိပါဘူး..။
..
..
အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့တဲ့ညေတြထဲ..က်ေပ်ာက္ခဲ့တဲ့…
နံရိုးတေခ်ာင္းကိုပဲ…အသဲအမဲရွာေနမိတယ္ ။
..
..
ေၿပာရင္းဆိုရင္း..
ငါ့ကိုယ္ငါေတာင္…ေပ်ာက္သြားေလရဲ႕….။
..
..
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ..ခတ္ပိတ္ထိန္းသိမ္းခံထားရတဲ့..
ေမွ်ာ္လင့္ၿခင္းဆိုတဲ့..Item တခုသာ…
ေသတၱာထဲမွာ…..ရွိေနႏိုင္ဦးမယ္ဆိုရင္…….ငါထုတ္ရွႈမိမွာ..။
..
..
ငါ့အသိဥာဏ္ထဲမွာ…ရနံ႔ေတြမရွိေတာ့တာ….ၾကာၿပီ ။
..
ခပ္ေယာင္ေယာင္ေလးေတြ…မေကြးႏိုင္ေတာ့တဲ့…ႏႈတ္ခမ္းပါးေပၚမွာ..
အၿပံဳးေရာင္ေတြ…မရွိေတာ့တာၾကာၿပီ ။
..
နင္ငိုလိုလွ်င္ငို……….ရယ္လိုလွ်င္ရယ္ ။
..
..
ဒီလို…အသံုးေတာ္ခံတင္ဆက္ရဖို႔ေတာင္…စင္ေပ်ာက္ေနခဲ့တာ..
ၾကာၿပီမဟုတ္လား.. ။..
..
..
ငါ့အိပ္မက္ေတြ….ငါ..ၿပန္ဖ်က္ဆီးၿပ ။
နင္ရယ္ေတာ့မွ…..ငါ..ၾကိတ္ငိုရတဲ့ဘ၀ ။
..
..
လိႈက္ခါေနတဲ့အၿပံဳးကို…..မ်က္ရည္ကဖံုး
ငါ့ကို…မမုန္းဖို႔….ေတာ္ေတာ္ၾကိဳးစားခဲ့ရတာ ။
..
..
ငါက…မရယ္ရတဲ့…လူရႊင္ေတာ္ပါ ။

Adieu…………..!!!