ေဟာင္းႏြမ္းပုတ္သိုးေနတဲ့…၀န္စည္စလည္ေတြသာ…
တေနရာနဲ႔တေနရာေရြ႔လ်ားသြားေလရဲ႔…
..
ပုခံုးသားႏွစ္ခုထက္…ညွီစို႔စို႔အသက္ရႈသံေတြနဲ႔အတူ…
ကိုယ္ပိုင္ယံုၾကည္ခ်က္ကို…ေရခဲရိုက္..အသက္ရွင္ေနရတုန္းပဲ…
…
လမ္းတ၀က္မွာ..ၿပတ္က်န္ခဲ့တဲ့…လက္ေတြ…
ခရီးတေထာက္မွာ..အားကိုးရာမဲ့သြားတဲ့…မ်က္၀န္းေတြ…
တဘ၀လံုးစာအတြက္မဟုတ္ရင္ေတာင္….
မင္းတို႔ကို…ငါ…လြမ္းတယ္ ။
..
..
ၾကယ္ေတြ…တၿဖဳတ္ၿဖဳတ္ေၾကြက်ေနတာ…
ဘယ္ရာသီခြင္နဲ႔မွ..တြက္ခ်က္ၿပလို႔မရတဲ့…
ကိုယ္ပိုင္နကၡတ္တစ္ခုပါပဲ… ။
..
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို….အတြင္းအိတ္ထဲထည့္လို႔…
ကိုယ့္မ်က္ရည္ကိုယ္မၿမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး…
ကိုယ္ပိုင္မိုးရာသီနဲ႔..ၿဖတ္သန္းခဲ့တဲ့..ေန႔ညေတြကို..
ၿပန္မလြမ္းခ်င္ေတာ့ေပမယ့္………..
ငါ့အတၱကေတာ့…..ကမ္းလင့္ေနေလရဲ႔..။
..
.
ဘယ္ဆီမွာလဲ…
ခ်ိနဲ႔နဲ႔ညည္းညဴ သံေတြၾကားမွာ…..
ငါ့နံရိုး..ငါၿဖဳတ္လို႔……….အေဖာ္လုပ္မယ္… ။
..
..
နင္မဟုတ္လို႔….စြန္႔ခြာေၿပးမသြားေပမယ့္…
ခ်န္ရစ္ခံခဲ့ရတဲ့..ငါ့ကိုယ္ငါ..မုန္းတယ္.. ။
..
..
ဗလာၿပင္…ဟင္းလင္းေနတဲ့..ေကာင္းကင္ကို..
ငါ့ရင္ခြင္နဲ႔…အစားထိုးကုမယ္…
..
..
နင္………ဆိုတဲ့…ၾကယ္ကေလး..
ငါ့အသက္ထက္…ရွည္ပါေစေလ ။