အာဏာျပသလို ေတာင္းဆိုသလိုနဲ႔
ေလာကဒဏ္ရဲ႕ လက္ဝါးႀကီးအုပ္မႈေအာက္မွာ
ငါ့ရဲ႕လမ္းေတြေပ်ာက္ခဲ့တယ္…။
မ်က္လံုးေတြဟာလည္း စံုလံုးမကန္ရင္ေတာင္
စူးစူးနစ္နစ္ေဝဝါးခဲ့တယ္..။
ၾကယ္ ေရာင္၊ လ ေရာင္ ၊ ေန ေရာင္ေအာက္မွာ
အနာဂတ္ဟာ ေမွးမွိန္ေဖ်ာ့ေတာ့ေနေတာ့တယ္။

ၾကယ္ေၾကြညတိုင္း
ဆုေတာင္းရလြန္းလို႔
လမင္းေတာင္ အစိမ္းေရာင္သန္းသြားတယ္။
ငါ့နင့္ကို လြမ္းတယ္ဆိုတာ
ဘယ္မွတ္တမ္းမွာ မွ ကမၺည္းတင္စရာမလိုဘူး။

ေလညွင္းေျပာတဲ့ပံုျပင္ေတြမွာ
ငွက္ေတြကလည္း ေတးဆိုတယ္
ပန္းေတြကလည္း ေမႊးၾကဴတယ္
ငါ့ႏွလံုးသားကေတာ့….။
တိတ္တဆိတ္နဲ႕ ေသြးဆူေနတုန္းပဲ။

ေသဆံုးသြားတဲ့ အိမ္မက္ေတြမွာ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြသိမ္းဆည္းထားတယ္
အခုေတာ့ …..
ငါ့ … အလြမ္းေတြအတြက္
သဘာဝအားတိုးေဆးျဖစ္လာတယ္။
ေျပာစမ္းမိန္းကေလး
“ငါ ဘယ္ ေလာက္ လြမ္းရဦးမလဲဆိုတာ …။”

သုေခတ္