ထမင္းလုံး တေစ ၦ

အိုးမဲ႔အိမ္မဲ႔ အနာတရေတြေပၚ

ခပ္ေကြးေကြး လတစ္ျခမ္းနဲ႔

လမ္းေလ်ာက္ ထြက္လာခဲ႔ရတာ ၾကာၿပီ ။

အစာသြပ္ ေပါက္စီတစ္လုံး ခံစားမွဳ႕မ်ဳိးနဲ႔

ငါ႔ ကို ငါ

ခါးခါးသီးသီး ၿမိဳခ်ခဲ႔ရတာ ၾကာၿပီ ။

စက္ဝိုင္း နိယာမ မသိတဲ႔ ငါ႔ကို

စက္ဝိုင္းလားရာ ကပဲ

ဟိုး..အျပင္ဘက္ကို ပို႔ထားခဲ႔တာ ၾကာၿပီ ။

ဘုရားေဟာ သခၤါရတရား တစ္ခုလံုး

ငါ႔ ဦးေႏွာက္ထဲ

ပုတ္သိုး နံ႔ထြက္ ေနခဲ႔တာ ၾကာၿပီ ။

…  …  …

ဒါေပမယ္႔

အဲဒီ ျပန္႔က်ဲေနတဲ႔ ထမင္းလံုး ေတြကပဲ

ငါ႔ကို

ေျခာက္လန္႔ထားခဲ႔တာ ၾကာပါၿပီ ။    ။

ေမာင္ေမာင္ညိမ္းခ်မ္း

/* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:”Table Normal”; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-qformat:yes; mso-style-parent:””; mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt; mso-para-margin-top:0in; mso-para-margin-right:0in; mso-para-margin-bottom:10.0pt; mso-para-margin-left:0in; line-height:115%; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; font-family:”Rockwell”,”serif”; mso-ascii-font-family:Rockwell; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-fareast-font-family:”Times New Roman”; mso-fareast-theme-font:minor-fareast; mso-hansi-font-family:Rockwell; mso-hansi-theme-font:minor-latin;}