ငါ႕အသက္ဟာ စကၠဴနဲ႕ထုပ္ပိုးထားတဲ႕ စြယ္ေတာ္ရြက္တစ္ရြက္ျဖစ္တယ္
ဘယ္ေတာ႕မွျပန္မလာေတာ႕တာေတြမွာ တဖြဖြနာက်င္ေနတာ
အနီးဆံုးမွာလို႕ ေျပာၿပီး အေ၀းႀကီးကို လြင့္ထြက္သြားတာ
ငါမတည္ႏိုင္တဲ႕ ကတိေတြအမ်ားႀကီး ေပးခဲ႕တယ္
ငါ႕ကိုယ္ငါ သတ္ပစ္ခ်င္တာပဲ၊ ငါမွားတယ္ ေနာင္တရတယ္
ငါ႕ကိုမွတ္မိလား၊ ငါ႕အမွတ္အသားဟာ မေအာင္ျမင္တဲ႕ျပက္လံုးေတြျဖစ္တယ္
ဘယ္သူမွမရယ္လို႕ ငါ ငိုေနတာ၊ ငါ႕အေရျပားထဲကေန ပါရီရဲ႕ လမ္းႀကိဳလမ္းၾကားေတြ မီးပြင့္လာမလားလို႕ ေမွ်ာ္လင့္ေနတာ
အခန္းျပင္ထြက္လိုက္တာနဲ႕ ငါက ဘယ္ေတာ႕မွ ျပန္အသစ္ျဖစ္မလာမဲ႕ ကမာၻပဲ
တျခားျဂိဳလ္မွာ ေပါက္ေရာက္ေနတဲ႕ ေရာဂါပိုးမႊားပဲ
ငါေနရတာအဆင္မေျပဘူး၊ အိပ္မက္ထဲကေန ငါညတိုင္းသြားအိပ္တဲ႕အေပ်ာ္မယ္ေလးတစ္ေယာက္က
ငါ႕ကို ေစာက္ရူးလို႕ လက္ညွိဳးထိုးၿပီးေအာ္လိုက္တာ ငါ႕ေခါင္းေပၚက သက္တံ႕ေတြ ျပာေ၀သြားခဲ႕တယ္
ငါ႕အမွားေတြဟာ တျဖည္းျဖည္း စၾက၀ဠာအသစ္တစ္ခုျဖစ္ၿပီး ငါ႕ကို ၀ါးၿမိဳသြားတယ္
မန္ဟက္တန္က လူေသေတြရဲ႕ကမာၻမွာ ငါ႕အတြက္ ေနရာလြတ္တစ္ခုရွိတယ္
ငါသြားမွာ၊ ငါ႕ေျခေထာက္ေတြဟာ ငါ႕ဆီျပန္လာမွာ
ေစာက္ရူးလို႕ေအာ္ေခၚတဲ႕ စကားလံုးေတြကို ငါ႕ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္တတ္တဲ႕ အစိတ္အပိုင္းေတြထဲကေန ျဖတ္ေတာက္ပစ္မွာ
ၿပီးေတာ႕ ေလယာဥ္ပ်ံတစ္စင္းလို ေမွာင္ေနတဲ႕ ကမာၻေပၚ လိုလိုခ်င္ခ်င္ ပ်က္က်ပစ္ခဲ႕မွာ