စစ္အတြင္းက ေခတ္ေဟာင္းေတး
သမားရိုးက်မဆန္လိုသူ အိပ္မက္
ငါ႕အသံကိုဖြင့္တာ ၂၁ႏွစ္ျပည္႕ခဲ႕ေပါ႕
အရင္ဘ၀က ဒုကၡိတ ပန္းခ်ီဆရာေလ
အခုထိ ျပန္ရွင္မလာ
တိမ္တိုက္မ်ား ေသရာပါခဲ႕တယ္
ငါ႕ကိုေၾကာက္ရြံ႕ေနေရာေပါ႕ အခ်စ္
ကိုယ့္အသက္ကိုယ္
ေဆးသားေရာင္စံုေတြနဲ႕
အေလာင္းအစားလုပ္ၾကသူေတြထဲ ငါမပါ
ေျပာင္းျပန္စီးတဲ႕ျမစ္
ေခတ္ေပၚကဗ်ာကို မီးလိုေလာင္ေတာ႕ ငါမပါ
ငါဟာ ကိုႏွင္းႏြယ္မဟုတ္လို႕ ငါျဖစ္ခဲ႕တယ္
မႏၱေလးမွာ
ရူးေနတဲ႕ကမာၻ
ဘာသာစကားဟာ ေဟာ္မုန္းေျပာင္းလဲသြားတဲ႕သစ္ပင္တစ္ပင္ျဖစ္ၿပီး
ရင္သားေတြထြက္လာတယ္လို႕ စိတ္ကူးေတာ႕
‘ရွင္ဟာ အလကားေကာင္ပဲ’ တဲ႕
ငါမွတ္မိေနေသးတယ္
‘တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေပက်ံၾကရေအာင္ေလ’
၂၁ႏွစ္လံုးလံုး
လူအျဖစ္ကို က်ရႈံးၿပီးသား
မမ
ငါ႕ေနၾကာခင္းမ်ားဆီက ထြက္ခြာ
တစ္ျခားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနေရာင္ေအာက္မွာ
သူ ေ၀ဆာခဲ႕တာေပါ႕