ဘဲအုပ္ကတရာနွစ္ရာတဲ ့
ေမ……………………
မင္းသိေကာင္းသိမွာပါ
မေဗဒါကဗ်ာေလး……….
ခုေမာင္ေဗဒါလို ့ေျပာရေတာ ့မယ္
ငါ ့ဘ၀ကရိုးျပက္ေတြနဲ ့
ေမွာ္၀င္ေသာအျပံဳးေတြေအာက္မွာ
မစြတ္မပြတ္ခံနိုင္ရည္ေလာက္နဲ ့
ခုေတာ ့အယပ္အကန္ခံေနရတုန္းေလ
တစ္ခါတစ္ေလေတာင္
အံ၀င္ခြင္က်မရွိတက္ဘူး..ေမရယ္
မင္းလမ္းခြဲထြက္သြားတာကပဲခပ္ေကာင္းေကာင္းပါ
ျမိဳ ့ျပမွာငါေလ
မင္းမျမင္ခ်င္တဲ ့ပံုစံနဲ ့
အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း
ပန္းပန္လ်ွက္ပါလို ့ေျပာရင္း
ငါ ့ကိုယ္ငါနွစ္သိမ္ ့ေနတယ္
ဒါပါပဲ………….ေမ
ေလာက……
ေလာရင္းကေနရသူေတြအထဲ
ငါ ့လဲငါ ့သံစဥၤေတြနဲ ့ပဲ
ခုေတာ ့………………….
ၾကီဳးတိုးၾကဲတဲဆက္ဆံေရးေတြၾကားထဲ
အသက္၀ေအာင္မရူျဖစ္တာေတာင္ေတာ္ေတာ္ၾကာေနျပီေမ
ငါမငိုပါဘူး…
မငိုဘူးေမ……………………
ဒီမ်က္ရည္ေတြအတြက္ေၾကာင္ ့ေတာ ့
ငါ ့ကိုငိုသူလို ့မထင္ပါနဲ ့ေနာ္
ဒါကမင္းမရွိေတာ ့တဲ ့ေနာက္ပိ်ုင္းမွာ
ငါပိုင္ဆိုင္တက္တဲ ့
လက္က်န္ေၾကကြဲမွဳ ့
ရွင္းတမ္းေတြပါ
မင္းဆီမွာငါမရွိေတာ ့ေပမဲ ့
ဓါတ္သေဘာအရ
ျဒပ္ေနွာေတြပိုင္ဆိုင္ေနတယ္မလား………….ေမ