ပန္းပြင့္မွ အခ်စ္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္
ၾကားရတယ္။

အလုိမျပည့္ျခင္းျဖင့္
ဘ၀ကုိ ဖက္တြယ္ထားရဲသူမ်ားအား
သူရဲေကာင္းဟု ေခၚဆုိပါဘိ။

စာအုပ္တစ္အုပ္မွ ကစားစရာတစ္ခု
ေကာက္ရတယ္။

“ကမၻာရဲ႕ ေျမႀကီးအားလုံးမွာ
စားေသာက္ပင္ခ်ည္းစုိက္မလုိ႕”တဲ့။

ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ လူေသအေလာင္းေပါ့
ေပ်ာ္က်ေနတယ္။
ေျမပဲဆားေလွာ္တစ္ထုပ္၀ါးလုိ႕။

ဒီဇုိင္းနဲ႕ ႐ွပ္အကႌ်ကုိ
႐ႈိးတုိးရွန္႕တန္႕၀တ္ၾကနဲ႕။
“အဓိပၸာယ္”တဲ့
သူကုိယ္တုိင္ကမွ အဓိပၸာယ္ရွိတာမဟုတ္တာ။

“လူ”. . .တဲ့
ဆုိက္ကားေပၚမွာေပါ့။
“လ”သြား ဒုန္းပ်ံထဲမွာေပါ့။
ဗင္းဆင့္ဗန္ဂိုး၏ အလုိအရ
“ကၽြဲႏြားမ်ားရဲ႕ ပုံတူေရးဆြဲရန္
တိရစာၦန္ကဲ့သုိ႕ ေနထုိင္ရန္လုိအပ္ခဲ့၏”
ေသာက္ေရတစ္ခြက္ ေသာက္ရခဲ့သည္။
ဘယ္ေလာက္ ထိတ္လန္႕ဖုိ႕ေကာင္းသလဲ
ျဖစ္ခဲ့ၿပီ. . .တဲ့
ျဖစ္ခဲ့ၿပီ. . .တဲ့
ဇန္န၀ါရီ၊ ၅ ရက္၊ တနလၤာေန႕
[ညီမေလးရယ္]
အမႈတစ္ရာေတြ႕ခဲ့ၿပီ။
သခၤါရေလာကထဲမွာ အဲသလုိ
လူအျဖစ္ရဲ႕ မာန္နတ္မ်ား
ျဖတ္သြားခဲ့၊ ရပ္နားခဲ့
ငါ့သမာဓိအားကုိ ဖြဲ႕ႏြဲ႕တယ္။

ေခါင္းမုိးက လရိပ္မွာ
ငါ့၀ိညာဥ္ဟာ ျမင့္ျမတ္ေနရဲ႕။
ခႏၶာကုိယ္ဟာသာ
အလင္းမႈန္မႈန္. . .
ေထာင့္ေကြးေလးတစ္ခုမွာ ထုိင္လုိ႕ေပါ့။

ေအာင္ခ်ိမ့္