ကိုယ့္သမိုင္းကို ကိုယ္ျပန္ဖြင့္ၾကည့္တိုင္း
ေဟာ့ဒီ ခပ္ရိုင္းရိုင္း မိုးသားကိုပဲ ျမင္တယ္။

ငါဆိုတဲ့ေကာင္ေလ
ေဟာ့ဒီ မိုးသား ဆိုတဲ့ ေကာင္ေပါ့
ေလာကႀကီးနဲ႔ သဟဇာတ မျဖစ္လိုက္ပံုမ်ား
ကိုယ့္ဘ၀မွာ ရြာခ်ခဲ့သမွ်မိုးေရေတြ
အၿမဲတမ္း ပင္လယ္ေရလို ခါးတယ္။

မိုးသားဆိုတဲ့ေကာင္ေလ….
သနားခ်င္ၿပီဆိုရင္ ျမက္ပင္ကိုေတာင္ မနင္းမိေအာင္ ေရွာင္ခဲ့တဲ့အေကာင္။
မသနားဘူးဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ညီအရင္းကိုေတာင္
ႏွာေခါင္းကေသြး ေျခဖ၀ါးေအာက္ ေသြးေပါက္ေပါက္က်ေအာင္ ထိုးတဲ့ေကာင္။

ေက်နပ္ေနတဲ့အခါ ကိုယ့္ေနာက္ေက်ာက ဓါးရာအထပ္ထပ္အတြက္
အၿပံဳးမပ်က္ အားနာတတ္ခဲ့တဲ့ေကာင္။
မေက်နပ္ျပန္တဲ့အခါ ကိုယ့္အရိပ္ကို နင္းမိရံုေလာက္အတြက္
ႏွစ္ခါျပန္သတ္ပစ္ခ်င္စိတ္က ငယ္ထိပ္မွာ ေသြးတက္ေနတဲ့ ေကာင္။

မိုက္ရိုင္းတဲ့အခါ မိတ္ေဆြကို မိတ္ေဆြလို႔ မျမင္ခ်င္တဲ့ေကာင္။
ရစရာပိုက္ဆံေလး တစ္ေထာင္ႏွစ္ေထာင္အတြက္
“မင္းအသက္ကို ဖက္နဲ႔ ထုပ္ထား” လို႔
သူ႔ ရပ္ကြက္အထိ ဓါးႀကိမ္းသြားဖို႔ ၀န္မေလးတဲ့ ေကာင္။

ယဥ္ေက်းခ်င္တဲ့အခါ က်ျပန္ေတာ့လည္း
ကိုယ့္ဘ၀ကို လက္တစ္ဆံုး ႏႈိက္ယူသြားခဲ့တာေတာင္
“ခႏၱီစ” ကို ရင္ေျမကတုတ္ လုပ္ၿပီး
သူ႔ဘ၀ မီးေလာင္ေတာ့ ျပန္ၿပီး စုပ္သပ္ေပးႏိုင္ခဲ့တဲ့ အေကာင္။

အင္း…ငါဆိုတဲ့ ေကာင္
ေဟာဒီ မိုးသား ဆိုတဲ့ အေကာင္ေပါ့။
တစ္ခါတစ္ေလ ယံုၾကည္မႈဆိုတဲ့ နာမည္ေကာင္းေလး တစ္ခုအတြက္
အပ္တိုေလး တစ္၀က္ကိုေတာင္ အိမ္တိုင္ရာေရာက္ ျပန္အပ္တတ္တဲ့ ေကာင္။

တစ္ခါတစ္ေလ မနက္စာေလး တစ္နပ္အတြက္
ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ ရိုးသားမႈကို မိတၱဴဆိုင္မွာ ေသာ့တုလုပ္ဖို႔ အပ္တဲ့ေကာင္။
တပ္မက္မႈေတြနဲ႔ အၿမဲတမ္း ေလာင္ၿမိဳက္ေနတဲ့ အေကာင္။
အခြင့္အေရးဆိုရင္ ႏွစ္ခါျပန္ မစဥ္းစားတတ္တဲ့ အေကာင္။

သူမ်ား အားနာတတ္တာကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး
ကိုယ့္အတြက္ ခါးပါေအာင္ သိမ္းပိုက္ခ်င္တဲ့ အေကာင္။
အသာတၾကည္ ေျပေပ်ာက္လိုက္လို႔ ရတဲ့ စိတ္ဆႏၵေလးတစ္ခုႏွစ္ခုကိုေတာင္
ေဟာ့ဒီ ငါဆိုတဲ့ေကာင္ တပ္မက္မိၿပီဆိုရင္
ဘ နဖူး သိုက္တူး ဖို႔လည္း စေန အဂၤါမေရြးတဲ့ အေကာင္။

ဟုတ္တယ္…. ငါဆိုတဲ့ ေကာင္
ေဟာ့ဒီ မိုးသားဆိုတဲ့အေကာင္ေပါ့ ….
အဲဒီလို အၿမဲတမ္း ေမွာင္တယ္။
မင္းတို႔ေတြ ႔ ရင္ ေ၀းေ၀းေရွာင္။

(December 8, 2008)