ေရွ႕ကဆရာမ်ား
အလကၤာမ်ား၊ ကဗ်ာပုလဲကုံးမ်ား၊ ဖန္မီးအိမ္မ်ား
လကြယ္ညမ်ား၊ ဧရာဝတီမွ ဒုဌာဝတီမ်ား
မႏၱေလးၿမိဳ႕၏မနက္ခင္းမ်ား
ဘတ္သီးမ်ားလို လင္းခဲ့ဘိ။
သို႔မဟုတ္ မီးေခ်ာင္းလို လင္းခဲ့၏။
[ မီးေခ်ာင္းဆိုလို႔ အဲဒီေခတ္တုန္းက
မီးေခ်ာင္းဖြင့္လိုက္ရင္ တန္းမလင္းဘူး။
ဖ်ပ္ဖ်ပ္၊ ဖ်ပ္ဖ်ပ္၊ ဖ်ပ္ဖ်ပ္
မ်က္ေတာင္ခတ္ၿပီးမွ လင္းတာ
သတိရျခင္း မွတ္ဥာဏ္ေတြလိုပါ။ ]

ငါတို႔ေခတ္၏ ဂြ်န္မိုးေရမ်ား၊ သစ္ရြက္အေသမ်ား
ဂႏၱဝင္မမမ်ား၊ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အတုမ်ား
ဒီပရက္ရွင္းမီးခိုးမ်ား၊ အမႈန္အမႊားကင္းစက္တဲ့လက္ေဆာင္မ်ား
အခုန္မ်ား
ေဖာ္ေဝးငွက္မ်ား
အျခား ကဗ်ာလုံးခ်င္းမ်ား
ခပ္တည္တည္ပဲ ရွိခဲ့တယ္။
ခပ္တည္တည္ပဲ ေနခဲ့တယ္။

ဒီဘက္ႏွစ္မ်ားမွာ ကြ်န္ေတာ့္ကဗ်ာမ်ား
ကြ်န္ေတာ့္ကဗ်ာလုံးခ်င္းမ်ား
ကြ်န္ေတာ့္ အသက္အရြယ္လို
ပိုတိုး ပိုမ်ားလာပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဟာ
တစ္ေၾကာင္းမွ်၊ ႏွစ္ေၾကာင္းမွ်၊ ၁၄, ၅ ေၾကာင္းမွ်။
ကြ်န္ေတာ့္ကဗ်ာလုံးခ်င္းတစ္အုပ္ဟာ
၁၀ ပုဒ္မွ်။ ၁၂ ပုဒ္မွ်။ ၂၅ ပုဒ္မွ်။

အဲသလို။ အဲသေလာက္မွ်
ကြ်န္ေတာ္ ႏွစ္ ၄၀ ေက်ာ္ ေရးခဲ့ရတာပဲ။

ခပ္သေလာက္ မပါရင္
ပါသေလာက္ ခပ္ပါေတာ့။

ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရးတဲ့အခါ
ခႏၶာ႐ုပ္နာမ္ ႏွစ္ပါး အားသြန္
ေလးနက္ အေရးႀကီးပေစ
ဖတ္သူ၏ သေဘာသကာယ မွ်သာ ။ ။